TVDW 25/08/2019 - Hot Chip - No God (2019)

Eentje die zich gaandeweg naar voren heeft gewurmd, die laatste plaat van Hot Chip. Nu ja, de groep heeft al langer een wit voetje bij mij. Ze brengt old school synth pop, maar durft net zozeer gesmaakte uitstapjes richting house en club cultuur te maken. Op "A Bath Full of Ecstasy" treedt onder meer Philippe Zdar van Cassius aan als producer, u weet wel, de man die enkele weken terug een ongelukkige, fatale val maakte op een werf. Niet dat Zdars invloed zoveel verandert aan het geluid van de band. Met name op de rustigere nummers blijft het genieten van die onnavolgbare, melancholische saus die over de songs wordt gegoten. Zoals, inderdaad, op de tvdw. Luister ook naar de mooie zanglijnen die Alexis Taylor er uit zijn koker haalt.

TVDW 18/08/2019 - Stevie Wonder - Don't you worry 'bout a thing (1973)

Dat de tvdw deze week uit het festivalcircuit zou komen, stond in de sterren geschreven. Neen, dan heb ik het niet over Woodstock (dit weekend 50 jaar oud), want met dat festival heb ik eigenlijk niet veel. Wel over Pukkelpop, het festival dat ik voor het eerst bezocht in 1988 (!! - amper de vierde editie!!) maar dat ik intussen al vele jaren links liet liggen, in hoofdzaak wegens niemand om mee op te trekken.

(Dat laatste klinkt zieliger dan het is hoor).

Dat ik dit jaar wel kon gaan, met een van mijn beste vrienden dan nog, had ik te danken aan mijn petekind, die ik zeven jaar terug binnenloodste bij PKP en die intussen een stevige steunpilaar in de organisatie is. We kozen voor de zondag, dus stond het fenomeen Billie Eilish meteen in pole position voor een tvdw. Omdat haar debuut zo'n boeiende plaat is, dankzij de duistere, erg afwijkende bedroom productie van Billie's grote broer. En omdat haar songs de laatste maanden sowieso niet weg te branden zijn ten huize Koop. Op PKP waaide de subtiele productie van het album natuurlijk weg, maar in de plaats was het wel gefascineerd kijken naar Billie zelf, die met jeugdige branie en een charmante wie-doet-mij-wat houding de wei inpakte. Knap hoe ze overeind bleef, ondanks die opvallend rustige set met veel downtempo, soms wat torch songs-achtige nummers. Geen blijk trouwens van de arrogante, vervelende uitstraling die Eilish graag etaleert op affiches en in clips - gelukkig maar.

Billie mocht dan al de meest besproken act van de zondag (en van de hele festivalzomer, for that matter) zijn, ze was niet de enige PKP-artiest die aanspraak maakte op een tvdw. Ook Anderson Paak overtuigde met zijn zonnige, soulvolle, funky set - al had hij net iets strakker uit de hoek mogen komen. Retestrak was dan weer de set van Kelis, every inch a woman die een erg langgerekte, overweldigende medley op een uitgekookte manier jongleerde met R&B, Europese EDM, house en old school electro. Net als toen ik haar de eerste keer zag op PKP, editie 2000 was dat, bracht ze ook nu een flard Smells Like Teen Spirit, maar net zozeer Donna Summer's I Feel Love, om af te sluiten met een powerhouse versie van A Capella.

Nog tvdw-waardig materiaal? In de Boiler Room had ik het, toegegeven tot mijn verbazing, prima naar mijn zin. Omwille van de verbluffende laser show, die synchroon met de beats een geweldige sfeer opleverde, met name bij de wat zweverige, spacy set van (de mij voor het overige onbekende) Belg Maxim Lany. Hoezeer ik aangenaam verrast was in die Boiler Room, zo teleurgesteld was ik in de Marquee bij de twintig minuten van The National die ik er meepikte. Ik moet de enige zijn, getuige alle laaiende reacties overal, maar ik stoorde me aan het wat belegen kijkstuk en de soms weinig toonvaste stem. Het leek me ook plots allemaal vreselijk oubollig, in vergelijking met zowat al het andere op het festival.

Bon, uitvoerige uitleg, maar waar blijft de link met Stevie Wonder - want die speelde natuurlijk niet op PKP?!? Wel, simpel: Don't you worry 'bout a thing, die geweldige song uit het al even geweldige "Innervisions", zat in de set van Susobrino, een DJ die in de vroege namiddag in de Booth speelde, het kleinste van de acht podia van PKP. Het was zo'n onverwacht kippenvelmoment waarop alles in de plooi viel: drankje in de hand, (water)zonnetje dat uitkomt, die song die op het juiste moment in de mix dropt en mooi volk rond je dat meezingt. Heerlijk.

TVDW 11/08/2019 - Lloyd Cole - The Loudness Wars (2019)

Toen Lloyd Cole debuteerde, werd hij gehuisvest in het kraakpand waar ook de gitaargedreven moody gloomy lotsgenoten van The Smiths, Echo & The Bunnymen en Aztec Camera gehuisvest waren. In het aanpalende huis had je de wat lichtvoetigere synth beweging met Yazoo, Human League en Thompson Twins. Ik moest aan beide denken, bij het beluisteren van Cole's elfde album, "Guesswork"; hij maakt immers een brug tussen beide werelden. Voor het eerst kiest Cole inderdaad resoluut voor synths. Ja, er spelen toevallig nog twee van zijn voormalige Commotions mee en af en toe wordt iets bijgekleurd met gitaar, maar hoofdzakelijk worden de songs gestuurd door synths en drum machines. Toch blijft het onmiskenbaar Cole: zijn indringende donkere stem is intact, net als zijn capaciteiten om een slimme tekst (op dit album vaak over de eindigheid van het leven) en een goede melodie te schrijven. Het resultaat klinkt als Pet Shop Boys (in hun meest introspectieve songs) of een iets minder extreme versie van John Grant. Erg geslaagd.

TVDW 04/08/2019 - Passion - Let's do It in the 80's Great Hits (1980)

De song die de eerste helft van de jaren tachtig het best illustreert? Eentje die grote kans maakt om in de shortlist te belanden, is niet meteen de meest geloofwaardige: 'Stars on 45'. Nu ja, het was niet één song, maar een medley van tientallen songfragmentjes, met een discobeat eronder. Het werd een van de grootste hits van 1981 - en het ontketende een stortvloed aan soortgelijke medleys (tot en met Hooked on Classics).

Ik dacht altijd dat 'Stars on 45' een vehikel was van enkele slimme Nederlanders, die in de studio doken met enkele zangers die goed de stemmen van Paul, George en John konden imiteren. Typisch zo'n uitgekookt, verduiveld catchy Hollands hitproduct. Dat is het ook, maar de volledige waarheid is nog een pak straffer.

De bron die ze gebruikten, was een bootleg die een paar maanden eerder op de markt kwam (onder de naam "Passion", "Passion Alto" of "Bits & Pieces III") en die louter bedoeld was voor DJ's. Logisch dat hij een bootleg bleef, want de gebruikte, aan elkaar geplakte songfragmenten waren de originele versies, die niet gecleard waren en dus de facto illegaal geperst werden. De Hollanders achter Stars on 45 bedachten de plaat niet, maar kopieerden hem, haast één op één. Ze zochten Nederlandse zangers die zo goed en zo kwaad als het kon de stemmen van Paul, George en John imiteerden, speelden de songs opnieuw in en plakten er een intro en outro aan ("The stars on 45, keep on burning in your mind", weet je wel).

De originele mix was het werk van Michel Gendreau, een DJ uit Montreal die de nummers ambachtelijk aan elkaar plakte (en de man die je ook op de foto ziet). Dat de DJ uit het (Franstalige) gedeelte van Canada kwam, verklaart meteen de wat kromme titel die hij aan zijn mix gaf: Let's do it in the 80's great hits. Het fascinerende verhaal achter de mix hoorde ik afgelopen week in "Without the Beatles", de meest recente episode van de onovertroffen podcast Hit Parade (terug te vinden op Spotify - een echte aanrader). De volledige originele mix, 14 minuten lang, valt natuurlijk niet terug te vinden op Spotify, maar is wel te downloaden in de comments.