Ik weet het, ik ben wat laat. Het nieuws over Gordon Downie's terminale kanker is al zowat twee weken oud, maar ik ben pas de afgelopen dagen mijn Tragically Hip-albums terug beginnen draaien. Sowieso opnieuw een mokerslag, dat nieuws, in een jaar waarin de rock & pop al menig boegbeeld verloor. Het zal er niet op verbeteren.
Bij de Tragically Hip heb ik tientallen goede herinneringen, muzikale ijkpunten, gekoesterde tekstflarden, favoriete gitaarlicks. Dat allereerste concert in De Vooruit, bijvoorbeeld, voor hoogstens een paar honderd man, waarbij Gordon plots bier uit zijn laars begon te drinken. Er zouden nog heel wat concerten volgen. In de AB, La Luna, het Rivierenhof... Ik denk ook aan de twee interviews die ik met de man deed en die elk een (voor mij) memorabele anekdote opleverden. Zoals backstage in de AB, het moet in 2000 zijn geweest, ten tijde van hun "Music @ work" album (niet bepaald hun beste - en dan druk ik me nog voorzichtig uit). Ik had bij wijze van inleiding benadrukt dat ik zo'n grote fan was, iets waar Gordon me al plagend aan het eind van het interview op terugpakte, toen ik hem een overduidelijk afgeprijsd, uit de uitverkoopbakken geplukt exemplaar van "Trouble At the Henhouse" liet ondertekenen. "Awel, mister number one fan, hoe leg je dit uit?" grijnsde hij.
De aankondiging van Downie's terminale kanker - de man is amper drie jaar ouder dan ik, begot - had een merkwaardig, wat cynisch effect. De verkoop van Tragically Hip-songs steeg (in Canada) met 1300 procent (!). Trivia voor de fans: de meest gedownloade song was Bobcaygeon, gevolgd door New Orleans Is Sinking, Wheat Kings, Ahead By A Century, 38 Years Old, en Blow At High Dough. De nieuwe plaat - en by default de zwanenzang van de groep - "Man Machine Poem" komt over een goeie week uit, de groep trekt daarna voor een dikke maand op tour. Afscheid nemen in stijl, heet dat dan, de dood recht in de ogen kijkend, zich nog een laatste keer over de microfoonstandaard buigend. Net zoals Warren Zevon en Thé Lau het op hun manier ook deden.
Oh ja, ik wil nog die andere anekdote delen, uit mijn allereerste interview met Gordon. Dat was drie jaar voor het weervaren in de AB-backstage. In de lente van '97 had ik een telefonisch gesprek met Downie, naar aanleiding van het verschijnen van het live-album "The Tragically Hip Live Between Us". Ik vroeg hem hoe hij zijn teksten opbouwde, waarna hij een uitvoerige uitleg gaf over een nieuwe tekst waar hij net aan zat te sleutelen. Ik schreef het interview uit, het werd gepubliceerd, klaar.
Little did I know dat ik een jaar later, bij het verschijnen van studio-album "Phantom Power" de tekst terug zou herkennen. Hij had uiteindelijk zijn definitieve vorm gekregen in Bobcaygeon, een van de parels aan de kroon van de Hip-cataloog. Ik citeer even uit het interview, al was het maar als eerbetoon aan het creatieve genie Gordon Downie:
"(...) Ik hou van de cinematografische kwaliteiten van onze teksten. Ik heb er net eentje geschreven over een politieagent die de nacht heeft doorgebracht met een vrouw op het platteland. Hij verlaat haar 's morgens, rijdt naar het werk in de stad, maar baalt van zijn job en denkt eraan om zijn ontslag in te dienen. In de derde strofe patrouilleert hij op zijn paard door zijn district. Plots komt hij terecht in een straatgevecht. En ondertussen kan hij maar aan één ding denken: terug op het platteland zijn, samen met die vrouw... Ik voel dat er iets in zit, in die song. Hij toont de dualiteit aan:
in the middle of a riot / I couldn't get you out of my mind. Wat mij doet besluiten: mensen zijn ondergedompeld in ernstige problemen, maar hebben slechts één ding in gedachten. Liefde."
I left your house this morning
About a quarter after nine
Could have been the Willie Nelson
Could have been the wine
When I left your house this morning
It was a little after nine
It was in Bobcaygeon, I saw the constellations
Reveal themselves one star at a time
Drove back to town this morning
With working on my mind
I thought of maybe quitting
I thought of leaving it behind
I went back to bed this morning
And as I'm pulling down the blind
Yeah, the sky was dull, and hypothetical
And falling one cloud at a time
That night in Toronto
With its checkerboard floors
Riding on horseback
And keeping order restored
Till the men they couldn't hang
Stepped to the mic and sang
And their voices rang
With that Aryan twang
I got to your house this morning
Just a little after nine
In the middle of that riot
Couldn't get you off my mind
So I'm at your house this morning
Just a little after nine
'Cause it was in Bobcaygeon, where I saw the constellations
Reveal themselves one star at a time
Labels: Tragically Hip
