Dingen die ik van afgelopen week - meer bepaald afgelopen zaterdag - onthouden heb (- en vermoedelijk zal onthouden voor de rest van mijn leven). Eén: alles is altijd veel groter in je herinnering. Twee: muzikale referenties steken hun hoofd boven water op de meest onverwachte momenten.
Zaterdag maakte ik een fietstocht met mijn goede vriend Peter. Eentje naar aanleiding van de verjaardag van die laatste; eentje ook om onze vriendschap te bezegelen en te vieren. De route startte bij het ouderlijk huis van Peter in Kuringen, liep tot bij mijn ouderlijk huis in Heusden - en terug. In Heusden stonden we beiden terug in het huis waar we in onze tienerjaren samen zoveel hadden gespeeld. Meer nog: we stonden - na, even denken, zo'n 20 jaar afwezigheid - opnieuw in wat ooit mijn eigen kinderkamer was. Gek, hoor, dat gevoel. Ook gek: vaststellen hoe klein de kamer wel bleek te zijn. Dit was toch die gigantische ruimte die ooit dienst deed als voetbalstadion, discotheek, concertzaal en Formule 1-circuit?! En oh ja, waar ik dan ook nog eens in sliep en studeerde? Ook bij het betreden van de bruine houten trap die naar mijn kamer leidde, en bij het bekijken van de tuin die bij het huis hoorde, en bij het bezoeken van het bos even verderop in de straat had ik telkens maar één conclusie: vroeger was alles groter.
Het bezoek aan mijn ouderlijk huis was slechts één etappe in onze Remembrance Day. We stopten ook aan het bovenvermelde bos; we stonden op de binnenkoer van de lagere school waar we vroeger, in de schoolloze zomermaanden, epische sportieve duels uitvochten; we maakten de klim tot boven op de mijnterrils van Heusden. En omdat het zo'n mooie dag was, stopten we onderweg ook aan een gezellig café in de mijnstreek. Barry White schalde er uit de speakers, hij was te horen tot op het terrasje buiten, waar we hadden plaatsgenomen. Het café bleek uitgebaat door derdegeneratie Italo-Limburgers; de vlag van Juventus hing er als stille getuige van onuitroeibare vaderlandse trots.
Na de pintjes en eenmaal afgerekend, klaar voor het vervolg van de fietstocht, bleek Barry White plots plaats te hebben gemaakt voor Macho City van The Steve Miller Band. We keken elkaar aan. Dit kon toch niet waar zijn. We liepen naar binnen, gaven de man van de muziek een vriendschappelijke slag op de schouder en complimenteerde hem met zijn keuze. De timing kon niet beter zijn. Je moet weten, Macho City is een van dé nummers uit mijn jeugd. In die kinderkamer in Heusden, waarvan daarnet sprake, hadden Peter en ik zelfs een volledig spel uitgedokterd, dat als start- en eindpunt de begin- en eindnoten van Macho City had. Niet verwonderlijk dat de track destijds, in mijn eerste periode van tvdw's, ook een nominatie haalde. Op 22 augustus 1982 meer bepaald.
We hebben afgelopen zaterdag de volle 16 minuten en 26 seconden van Macho City niet beluisterd, want er moesten nog tal van nieuwe werelden worden ontdekt, op weg terug naar Kuringen. Maar het beste muzikale moment van de afgelopen week? Dit keer was het wel een erg gemakkelijke keuze.
Labels: Steve Miller Band
Toegegeven, mijn interesse in deze groep komt rijkelijk laat en is eerlijk gezegd enkel ingegeven door het feit dat Andy Burrows er zich sinds enkele jaren als derde lid heeft opgeworpen. Maar wat een prachtige, straffe, bruisende powerpop plaat is die nieuwe van hen geworden. "TV en Français" heet 'ie (hmm benieuwd of ze daar op de marketingafdeling zo blij mee waren) en hij klinkt erg als het werk van Brendan Benson bij The Raconteurs, maar dan gebonden in een iets lichter sausje. Een vleugje meer popgevoeligheid dan pure rock. Maar nogmaals: heerlijke plaat, check it out.
