TVDW 28/06/2020 - The Pebbles - Mackintosh (1970)

Het leuke aan plaatjes kopen zit 'm niet zozeer, of liever niet enkel, in het hebben van deze of gene plaat. Het gaat ook om de zoektocht en om alles wat daarmee gepaard gaat, bijvoorbeeld ook de praatjes die je maakt met degene van wie je koopt of aan wie je verkoopt. Wat dat laatste betreft: ik verkoop sinds kort ook af en toe wel eens een plaatje ja, meestal via de twee besloten vinyl georiënteerde Facebookgroepen. Altijd leuk, die korte babbels aan de voordeur, als iemand een plaat komt halen die ik toch dubbel had of die ik eigenlijk toch nooit goed vond.

Afgelopen week had ik zo'n praatje dat toch wat langer bleef hangen. Ik vond op FB Marketplace iemand die "Ragged Glory" van Neil Young verkocht, aan een érg schappelijk prijsje. 'Of ze nog platen had', vroeg ik. Ja - en ik mocht meteen op zondagvoormiddag komen kijken. De vrouw in kwestie had de platen, volledig Corona proof, netjes buiten uitgestald. Ze bleken van haar man te zijn geweest, die enkele jaren voordien aan kanker was overleden. Er zat veel goed spul bij: JJ Cale, nog wat Neil Young, Cat Stevens, Luka Bloom, Loudon Wainwright III... Ze had er geen spijt van om er afstand van te doen, ik verzekerde haar dat ze in goede handen waren en dat ik er veel plezier aan zou beleven.

De grootste verrassing uit de oogst vond ik nog een verzamelaar van The Pebbles. Ik kende de groep natuurlijk vooral van Seven Horses In the Sky, die met catchy piano en geluidseffectjes voortgalopperende Belpop-klassieker. Voor het overige stond de groep bij mij vooral synoniem met Fred Becky, de frontman die ik vooral kende van kwisprogramma's uit de jaren tachtig. Meer een societyfiguur dan een rockster. Ik moet mijn mening toch herzien. Ik draaide die verzamelaar al verschillende keren, er staan prachtige rocknummers op - inventief, spannend, allerminst kneuterig. Als tvdw kies ik voor Mackintosh, destijds ook een grote hit, en eentje waarvan zowel het ritme als de drumbreak, wie weet, zelfs vaag als inspiratiebron diende voor Golden Earring en hun Radar Love.

TVDW 21/06/2020 - Gilberto Gil - O Eterno Deus Mu Dança (1989)

Jes Jakobsen volgt mij al jaren op Instagram. Telkens ik een plaatje van de IJslandse formatie Mezzoforte draaide, was hij daar met een lovende commentaar. Hij houdt ook van wielrennen, getuige de foto's van zijn eigen Instagrampagina. Hij woont in Denemarken. Verder wist ik niets van de brave man. Tot hij me begin dit jaar doodleuk liet weten dat hij van plan was te verhuizen en dat hij zijn hele platencollectie aan mij wou schenken. Ja, dat heb je goed gelezen.

Er werden plannen gesmeed. Hij en zijn vrouw zouden mogelijk naar België komen op vakantie. Er was onze Deens-Vlaamse connectie Annick en Jens uit Kolding. Toen kwam Corona en werden de plannen opgeborgen. Maar Jens hield woord. Eerst verhuisde zijn collectie naar Kolding en vorige week maakte onze vriendin Annick de tocht naar België, met in haar koffer een grote kartonnen dozen. Zo ben ik dus sinds kort ruim 120 platen rijker. Wat albums van Deense artiesten, die ik met plezier zal ontdekken, en verder een grote verzameling jazzfunk, maar ook wat aardige pop, soul en rock. Nou! Ik zal nog vele maanden plezier hebben met er zo nu en dan eentje te draaien. Natuurlijk moest ook de tvdw uit de collectie van Jes komen. Ik koos voor de titelsong van Gilberto Gil's plaat uit 1989, Brazilian funk zoals alleen de grootmeester die brengen kan (en een nummer dat dicht aanleunt bij I Wish van Stevie Wonder).

TVDW 14/06/2020 - Pointer Sisters - Someday we'll be together (1981)

De platendraaier eiste de voorbij week toch enkele van mijn Pointer Sisters platen op, naar aanleiding van het heengaan van Bonnie P. Hun eightieshits en het door Springsteen gepende Fire laten hun boeiende carrière wat onderbelicht. Wie hun vroegere werk beluistert, hoort een ander geluid. Dat van New Orleans met name, met opvallend sterke invloeden uit jazz, cabaret en ragtime. Luister bijvoorbeeld naar "That's a Plenty" uit 1974 en je zal verrast zijn. Een paar jaar later vond de groep zichzelf opnieuw uit en maakte een bocht naar AOR en pop. Onder impuls van producer Richard Perry en met de hulp van een batterij songschrijvers uit het (blanke) pop en rockwereldje en enkele goed gekozen covers (luister naar hun fijne herwerking van Steely Dan's Dirty Work of naar hun versie van de eerdere tvdw van Loggins & Messina, Angry Eyes) leverde dat heel wat grote hits op. Midden jaren tachtig maakten de zussen opnieuw een bocht, meer richting R&B, met alweer grote hits als Neutron Dance (geschreven door zotte doos Allee Willis, die ook EWF's September neerpende) en natuurlijk Automatic.

De vorige week overleden Bonnie was trouwens meer dan een (goede) zangeres, ze schreef ook mee aan enkele van de nummers. Waaronder het geweldig funky, vilaine How Long (betcha' got a chick on the side), dat wel van LaBelle had kunnen zijn. Maar voor de tvdw grijp ik terug naar een deep cut van hun "Black & White" album, een midtempo bitterzoet nummer geschreven door Russ Ballard.

TVDW 07/06/2020 - The Robins - Smokey Joe's Cafe (1955)

Er is een passage in Paul Simon's Rene & Georgette Magritte With Their Dog After The War waarin hij de doowop-groepjes van de jaren vijftig bezingt. Hij noemt The Moonglows, The Penguins, The Orioles en the 5 Satins. Het is een magisch momentje op "Hearts & Bones".

Afgelopen week probeerde ik wat orde te scheppen in mijn honderden singletjes. Ik gooide er lukraak enkele op, terwijl ik aan het sorteren was. Zo kwam ik ook een singletje tegen van The Moonglows. Nog leuker vond ik de flipzijde, van collega-doowoppers The Robins. Het nummertje Smokey Joe's Cafe is geschreven door het legendarische tweetal Leiber & Stoller. En dat hoor je ook. Zo mooi.