TVDW 16/02/2020 - OMD - Joan of Arc (Maid of Orleans) (1981)

Na hun optreden van afgelopen vrijdag kan er, na Heaven 17 (Het Depot), Human League (AB) en Alison Moyet (De Roma), opnieuw eentje worden afgevinkt van het synthpoplijstje. Aardig concertje, daar niet van, maar het hinkte wat op niet twee, maar drie gedachten. De groep was moedig genoeg om er drie recente nummers tussen te stoppen, die daarenboven erg punchy uit de hoek kwamen. Doodjammer dat Ghost Star er niet tussen zat, maar kom. Gedachte twee was natuurlijk de retrotrip, met Enola Gay, Electricity en vier songs uit "Architecture & Morality". Zelfs b-kantje Almost werd van onder het stof gehaald, en niet toevallig: Andy McCluskey kon niet kon nalaten te onderstrepen dat die song er destijds Vince Clarke toe bracht om Depeche Mode op te starten.

Dat OMD intussen niet de iconische status heeft van Depeche Mode, is te wijten aan de songs die het derde segment van het concert uitmaakten. OMD kwam in de tweede helft van de jaren tachtig niet af met een song als Personal Jesus, integendeel. Een song als If you Leave mag dan al voor OMD de grote (late) doorbraak geweest zijn in Amerika (omdat hij op de soundtrack van Pretty In Pink stond), het zette ook de bocht in naar de minder spannende popsongs die zouden volgen: het vreselijke Forever Live and Die en het al even generieke, zoutloze Sailing on the Seven Seas en Pandora's Box. Die vier songs zaten vrijdag ook in de set, wat zorgde voor een moeilijk evenwicht met de embryonale synthpop die vooraf ging en de energieke, pulserende songs vanop hun laatste platen.

De keuze voor Joan of Arc als tvdw, een song die natuurlijk ook in de setlist zat, kan wat verrassend zijn. Ook ik vind het intussen immers een wat grijsgedraaid nummer. Een nummer ook dat wat afwijkt van de rest van de OMD-cataloog, net zoals Golden Brown dat bijvoorbeeld bij The Stranglers is. Dat ik het deze week kies, heeft alles te maken met een autoritje met mijn moeder, enkele uren voor het concert. Ik haalde destijds "Architecture and Morality" in huis, nadat ik als broekje van dertien de oren van mijn moeder's hoofd had gezaagd. Ze had zich laten ontvallen dat ze Joan of Arc best mooi vond, waarna ik wekenlang een pleidooi hield om de bijhorende LP op haar kosten in huis te halen. Ik vertelde haar die anecdote vrijdag in de wagen, en zocht de song op ter staving van mijn verhaaltje. We luisterden er samen naar. Ze herkende de melodie. Het kippenvel en de vochtige ogen, heeft ze niet gezien.

TVDW 09/02/2020 - The Shangri-La's - Sophisticated Boom Boom (1965)

Een sixties meidengroep, jazeker, maar eentje die niet te vergelijken valt met alle andere. The Shangri-La's hadden overduidelijk geluisterd naar The Supremes en Martha Reeves & the Vandellas, maar ze waren blank. Bekend is de anekdote dat James Brown hen uitnodigde voor een all black revue, om vervolgens verbaasd op te kijken bij het zien van de bleekscheetsnoetjes. De productie van hun platen had heel wat raakpunten met de Phil Spector Wall of Sound, met uitgesproken stereo-effecten, een uitgebreid arrangement en a big sound. Maar het zijn vooral de songs zelf die afwijken van de toenmalige heersende norm. Bij de Shangri-La's is er ruimte voor melodrama, een campy randje, een stouter imago... Het zou me niet verbazen als zowel David Lynch als Lana Del Rey fans zijn. The Shangri-La's zouden alleszins een kleine tiental jaren na hun hitperiode de kiem vormen voor de punkrock scene aan de Amerikaanse Oostkust. Blondie, The New York Dolls en de Ramones lieten elk op hun manier merken sterk beïnvloed te zijn door The Shangri-La's (- net zoals in de daarop decennia The Jesus & Mary Chain en Amy Winehouse).

TVDW 02/02/2000 - Womack & Womack - Rejoice (1986)

Laatste tijd opnieuw in een Womack & Womack bui. Hun plaat "Conscience" is altijd al een favoriet geweest, maar ook op "Family Spirit" and "Starbright" staan sterke nummers. Womack & Womack slagen er in hun beste momenten in om een losse, soulvolle, erg groovy, euh, groove in hun songs te smokkelen - eentje die soms wat doet denken aan wat Al Green destijds deed. Verder heb ik eigenlijk niet veel te melden. Nog een fijne dag verder.