TVDW 26/05/2019 - The Del Fuegos - Coupe De Ville (1985)

Altijd een heerlijk gevoel als na verschillende decennia een plaat op je draaitafel belandt die je nog noot voor noot van buiten kent. Dit weekend kon ik "Boston, Mass." op de kop tikken, de tweede plaat van The Del Fuegos. Ze maakten amper een drietal platen, maar ze wisten in de grote vijver van Amerikaanse gitaar/garagerock toch een eigen smoel te ontwikkelen, door het rafelige geluid van zanger Dan Zanes en door hun morsige, door R&B beïnvloedde songs. De groep had destijds een half radiohitje met het door een Doors-orgeltje ondersteund I Still Want You, al zijn de echte prijsbeesten van de plaat de twee nummers die de plaatkanten afsluiten, Fade to Blue en de tvdw Coupe De Ville - dat wat doet denken aan de ballads die the J. Geils Band (ook uit Boston) op hun eerste platen bracht.

TVDW 19/05/2019 - Stephan Eicher - This City (1989)

Er waren wel wat mogelijkheden, ja. John Martyn belandde op de draaitafel, net als Soft Cell of de vocal jazz van The Four Freshmen. En de nieuwe Vampire Weekend krijgt regelmatig een luisterbeurt. En het uitje naar een platenwinkel in Venlo samen met neef Frank leverde me onder meer een aardige plaat op van Randy Vanwarmer en eentje van Japanse fusion-jazzcats Casiopea. Maar het beste kwam toch toen "My Place" in de brievenbus viel. Eicher zou zijn twee allerbeste platen vlak nadien maken, maar ik leerde hem kennen via "My Place". Meer nog, het was de cd die ik veruit het meest draaide tijdens het schrijven van een filmscenario, dat ik als thesis afleverde aan de VUB. Ik verwerkte zelfs enkele songs in het script. Waaronder, juist ja, This City - misschien wel de mooiste song uit die plaat.

TVDW 12/05/2019 - Nina Hagen Band - Auf 'm Bahnhof Zoo (1978)

Is de tvdw van deze week het meest funky nummer dat ooit uit Duitsland kwam? Toegegeven, de concurrentie is niet echt verpletterend, maar toch: ik denk graag van wel, ja. De Nina Hagen Band klonk op die eerste twee platen vuil en vunzig, kinky en cool, ongeremd en ongecensureerd. Zoals in dit waanzinnige nummer, dat - naar ik vermoed - gaat over een stomend potje vrouwenliefde in een openbaar toilet.

TVDW 05/05/2019 - Tommy Hoehn - Blow Yourself Up (1978)

Voor tvdw nummer 747 (hé dat is ook een vliegtuig) geen grote naam, wel een gewéldige ontdekking. Via via plezieren Kris en Audrey me af en toe met wat vinyl; een gunstige wind uit Kalfort die richting Ruisbroek blaast. Zo belandde deze week twee plaatjes op de draaitafel die me mateloos intrigeerden.

De eerste kwam van een Canadese band Northern Lights, wiens (enige) plaat "Vancouver Dreaming" uitkwam op Natural Resources, het sublabel waarop Motown blanke artiesten tekende. De songs zijn een kruisbestuiving van psychedelische sixties pop en zonnige folk (think Mamas & the Papas, Carpenters, Beach Boys...). Echt een heerlijke vondst. De leden van Northern Lights verdwenen nadien in de obscuriteit.

Nog enthousiaster werd ik van Tommy Hoehn, een bebaarde man met een qua marketing weinig dankbare achternaam. De cover van zijn "Losing you to sleep"-plaat deed vermoeden dat het om een variant van Rupert Holmes of Andrew Gold zou gaan, mellow seventies pop weet je wel. Niets mis daarmee natuurlijk, maar Hoehn bleek toch eerder te staan voor snedige, catchy, door sixties beademde powerpop; het genre dat een decennium later door zangers als Matthew Sweet, Freedy Johnston, Jules Shear en gitaristen als Peter Buck, Kimberly Rew zou worden omarmd.

Die powerpop connectie blijkt niet toevallig. Hoehn hield zich op binnen de schutkring Big Star, zowat het Amerikaanse prototype van powerpop - het soort van groepje dat destijds nauwelijks een rimpel in het wateroppervlak veroorzaakte maar nadien een schaduw wierp over groepen als REM of The Replacements. "Losing you to sleep" bevat trouwens een song die Hoehn samenschreef met Big Star frontman Alex Chilton, en het album werd opgenomen in de Ardent Studios in Memphis (waar in de seventies ook Led Zeppelin, ZZ Top en de Bar-Kays opnamen). Hoehn stierf in 2010 op amper 55-jarige leeftijd.