TVDW 26/08/2018 - Courtney Marie Andrews - Kindness of Strangers (2018)

Leuk uitje met Nico, naar DOK Gent, een soort van alternatief festival annex openluchtconcertzaaltje met een bohémien sfeertje. CMA speelde er ten dans, iemand die me op plaat zowel kan doen denken aan Maria McKee als aan Emmylou Harris. Ze was naar eigen zeggen behoorlijk verkouden, al viel dat niet te merken aan haar fabuleuze vocale uithalen (- wel aan de vrij korte setlist). Het eerbetoon aan Aretha Franklin, een met countryrock toetsen versierde versie van Chain of Fools, was een fijne verrassing. Maar het hoogtepunt was voor mij toch een doorleefde, gloedvolle versie van Kindness of Strangers, een van de beste songs van haar nieuwe plaat (en een nummer dat vaagweg een toets heeft van Bob Seger's Mainstreet, maar dan moet je al erg goed luisteren).

TVDW 19/08/2018 - Junior Walker & The All Stars - Shoot your Shot (1965)

Toen de Queen of Soul eerder deze week stierf, deed me dat terugdenken aan de Blues Brothers-film. Vermoedelijk de eerste keer dat ik haar aan het werk zag, terwijl ze als serveuse in een diner plots Think begon te zingen. De Blues Brothers-film en bijhorende vinylplaat hebben me trouwens wel meer dingen bijgeleerd. Ik herinner me dat ik met muziekvriend (en occasioneel TVDW-commentator) Bart een tijd lang een persoonlijke "sonar"-lijst bijhield. Bedoeling was dat we elkaar elke dag via Spotify met een song (en bijhorende anecdote) verrasten. We hielden het 317 songs vol, en een aantal van die songs betrof de oorspronkelijke versies van liedjes die de Blues Brothers me als prille tiener lieten kennen. Flip Flop & Fly, Rubber Biscuit, Expressway to your heart - dat soort dingen.

Bon, dus Blues Brothers als eerste kennismaking, daarna kwamen Freeway of Love en bijhorende plaat Who's Zoomin' Who, en de duetten met Eurythmics en George Michael (Hey, I'm an eighties kid, what can I say?). Nog wat later leerde ik dan de échte Aretha kennen, degene die in de jaren zestig op Atlantic op zo'n geweldige manier soul met gospel, funk en blues vermengde.

Aretha als tvdw, dus? Mnja, maar er waren nog wel wat muzikale dagboekgebeurtenissen die voor een plaatsje op deze blog vochten.
Zo heb ik sinds kort (opnieuw) een betalend Spotify-abonnement. Eerste was ik deed, was een nieuwe lijst (ja ik ben een lijstjesman) aanmaken, met alle tvdw's. Ik vond er iets meer 600 (van de 700+) terug op Spotify, goed voor ruim 47 uur muziek! Ook dat Sonar-lijstje waarvan eerder sprake, zette ik deze week nog eens op shuffle. Erg leuk om terug te horen.

Was er dan naast Aretha en Spotify nog plaats voor vinyl, afgelopen week? Ja hoor. Zo mocht ik mijn wagen parkeren bij Kris, een voetbalpapa van in de tijd dat Bram nog speelde. Kris werkt op een containerpark en weet sinds kort van mijn vinylverslaving. Bijgevolg zet hij tijdens het werk de binnenkomende black wax voor mij opzij, en afgelopen week mocht ik een eerste keer oogsten. Stapeltje met veel klassiek was mijn deel, en verder een kleine 200 singles (veel seventies disco) en enkele popplaten. Beste eruit (nu komt de link met de tvdw - eindelijk) was "Shotgun" uit 1965, het debuut van Autrey Dewalt, beter bekend als Junior Walker. Eerste keer dat ik Jr. hoorde toeteren was op Urgent, die hit van Foreigner waarop de man een fenomenale sax solo geeft, maar net als Aretha had hij zijn sporen natuurlijk al twee decennia eerder verdiend.

"Shotgun" bevat niet enkel 's mans twee grootste hits, de titeltrack en Roadrunner, maar ook Shoot your Shot, een song die The J. Geils Band een lekkere coverbeurt geeft op hun geweldige live plaat "Blow Your Face Out". Geweldig om nu ook eens het origineel te horen. Wie de track downloadt uit de comments of op spotify gaat zoeken: luister eens naar de allereerste vier seconden. Die high pitched sax. Komt bekend voor, niet? Juist, House of Pain gebruikte het als sample in hun grootste hit, Jump Around.

TVDW 12/08/2018 - The Pretenders - My City Was Gone (1984)

Wat was ze eenvoudigweg geweldig, die Chrissie Hynde, op de Lokerse Feesten afgelopen dinsdag. Met een "je solt niet met me" attitude, een nog steeds erg straffe stem, en een heleboel sterke songs in de achterzak van haar strakke jeans. Een opvallend weinig crowdpleasende set, ook, alsof ze duidelijk wou maken niet klakkeloos te cateren naar de noden van de nostalgici. Ze liet minstens vijf hits in de kast (waaronder jammer genoeg ook Talk of the Town) en bracht achteraan in de set nog het obscure maar fijn op een Diddley-beat voortstuiterende Cuban Slide. Persoonlijk was ik erg blij dat ook Private Life opdook in de set - al gaf Chrissie meesmuilend aan het begin mee dat Grace Jones de definitieve versie van dat nummer opnam.

De tvdw komt uit "Learning to Crawl", de Moeilijke Derde plaat van de groep. Dubbel zo moeilijk omdat de originele bassist en gitarist van de groep intussen overleden waren aan een overdosis. Onder meer Tony Butler van Big Country kwam ter vervanging inspringen - hij is verantwoordelijk voor de geweldige baslijn die heel de tvdw draagt. Het soort van lijntje dat ik mezelf het eerst zou zien aanleren, mocht ik kunnen bassen.

TVDW 05/08/2018 - Larry Williams & Johnny Watson - Two For The Price of One (1967)

Het Okey-label kennen we misschien van de plaatjes van G. Love & Special Sauce, maar het bestaat eigenlijk al sinds de jaren twintig en was in de jaren vijftig en zestig verantwoordelijk voor heel wat lekkers in de blues, soul en R&B sector. Screamin' Jay Hawkins en Little Richard namen bijvoorbeeld op voor het label, en de tvdw brengt twee giganten uit de popgeschiedenis samen. De Johnny is inderdaad de Johnny die even later 'Guitar' officieel toevoegde aan zijn artiestennaam en die in de eerste helft van de jaren zeventig een succesvolle overstap maakte van soul naar funk (met A Real Mother For Ya als beste voorbeeld, al zou de hiphopgemeenschap later 's mans songcataloog ook leegsamplen). Larry Williams van zijn kant mag dan al minder een household name lijken, hij schreef wel een aantal hits die de Beatles in hun beginjaren ijverig coverden (Dizzy Miss Lizzy, bijvoorbeeld). Samen brengen ze in de tvdw een nummer dat nogal dicht ligt bij de Temptations-hit Get Ready (dat Smokey Robinson een jaar eerder schreef), maar kom.