TVDW 23/04/2017 - Rush - Anthem (1974)

In februari 2011 ging REO Speedwagon met een tvdw lopen, voor het nummer Roll With The Changes. In maart 2015 hadden ze een tvdw met Time for me to Fly. En telkens schreef ik min of meer hetzelfde verhaal erbij. Over die Amerikaanse vriend Chris, die in de voorafgaande week op bezoek was geweest en hoe dat een alibi was om samen luidkeels classic rock tunes te zingen. Afgelopen week was het weer van dattum, maar dan nog wat beter. Chris had wat vinylcadeautjes voor mij bij: drie platen van Rush. Waaronder het album dat helemaal bovenaan mijn bucket list stond, "Moving Pictures" - een van die twintig platen die ik mee zou nemen naar een verlaten eiland. Ook "Fly By Night" had hij bij voor me, het tweede album uit hun cataloog en het eerste met drummer Neal Peart, de man die al snel zou uitgroeien tot de tekstschrijver van de groep. "Fly By Night" heeft niet enkel een iconische hoes - die priemende ogen van een gigantische sneeuwuil - maar bevat ook alle elementen die van Rush zo'n boeiende groep zou maken. Openingsnummer Anthem is wat dat betreft exemplarisch. Oh ja, en natuurlijk gingen we ons in de paar dagen dat Chris op bezoek was, weer te buiten aan een portie classic rock. Dit keer kregen naast REO en Rush ook Queen, The Animals, de Stones en de Byrds een draaibeurt. Oude mannen en hun muziek, what can I say?

TVDW 16/04/2017 - J. Geils Band - Flamethrower (1981)

Als ik een lijstje moet maken van artiesten die mijn muzikale smaak het meest beïnvloedden, is hij er waarschijnlijk wel bij. J. Geils mocht dan al, hoe cool hij er met leren jack (tweede van links op de foto) ook uitzag, in de schaduw staan van showbeest Peter Wolf, hij gaf eind jaren zestig wel zijn naam aan wat toen nog de J. Geils Blues Band heette.

Alsof het gisteren was, herinner ik me het moment dat ik Flamethrower hoorde op de radio. Ik dacht meteen impulsief: dat album "Freeze Frame" moet ik kopen. Toen enkele weken na de aanschaf de single Centerfold ontplofte en JGB plots overal opdook, leek het wel alsof ik eigenhandig de band ontdekt had in België. In de daaropvolgende jaren maakte ik er een erezaak van om de hele discografie van de groep bij elkaar te zoeken. Iets wat aanvankelijk niet zo makkelijk was, gezien de vele platen van voor Freeze Frame in Europa nauwelijks bekend waren. Zo leerde ik trouwens ook dat Freeze Frame - en beslist de poppy single Centerfold - niet representatief was voor de groep (- net zomin als Owner of a Lonely Heart dat bijvoorbeeld voor Yes is). Neen, hun echte kracht lag in rhythm & blues, die wat vunzige, zweterige variant van de blues, waarin the J. Geils Band van niemand lessen moest krijgen.

Het strafst kwam hun potje R&B tot het kookpunt op de twee liveplaten "Blow your face out" en "Full House". Maar de tvdw, die moet in de week dat J. Geils het leven liet natuurlijk gaan naar die allereerste kennismaking, Flamethrower. Het is het meest 'zwarte' nummer van Freeze Frame, met invloeden uit funk en hiphop, en het toont aan welke richting Peter Wolf na de split, volgend op het succes van de plaat, zou uitgaan op diens solodebuut "Lights Out".

TVDW 09/04/2017 - Joe Jackson - Down to London (1989)

Viel mooi samen: in de week dat ik de autobiografie van Joe Jackson uitlas, belandde "Blaze of Glory" op de draaitafel, de plaat waarop ook single Down To London staat, en trokken Bram en ik voor een driedaagse richting de Britse hoofdstad. Een vader-zoon moment ter ere van de nakende 16de verjaardag van junior, dat laatste. Niet dat ik in Londen enige vinylplaat wist te scoren - toch duur, die stad - maar er waren wel enkele leuke 'muzikale momenten'. Aan de kleine kanaaltjes in Camden Town wat streetfood eten en intussen op Brams iPhone samen luisterend naar Jurassic 5, LL Cool J, Kendrick Lamar en andere hiphop, bijvoorbeeld. Maar de tvdw moest natuurlijk naar Jackson gaan, de man die - zo leerde de biografie me - een klassiek geschoold muzikant is. Iemand die startte met de viool en aan het conservatorium afstudeerde met percussie. Iemand die in het boek een vurig pleidooi hield tegen muzikaal snobisme, die Graham Parker regelmatig citeerde als een invloed, en die in de variétéjaren voor zijn rockcarrière een bloedhekel ontwikkelde aan Neil Diamond. Soit, een aangename leeservaring - die wat mij betreft heus niet hoefde te eindigen met de release van 's mans (geweldige) debuut "Look Sharp". En over Down to London: het is een nummer dat, zo liet Jackson in liveoptredens duidelijk merken, geïnspireerd werd door The In-Crowd van Ramsey Lewis Trio, bekend als een van de eerste nummers die de crossover maakte van een zwart naar een blank publiek. Jackson deed met name met Night & Day een beetje de omgekeerde beweging.

TVDW 02/04/2017 - Yes - I've Seen All Good People (1972)

Weekje van uitersten. Maandag een oudezakkenavond in het Koninklijk Circus, waar ik samen met Dirk en Peter - gezworen Yesfans sinds jaar en dag - het trio Anderson Wakeman Rabin zag (gesteund door drummer en bassist). Echt straf was het natuurlijk niet meer, wat de drie brachten, maar het concert bleef wel overeind. Grootste struikelblok was de tweespalt waarin het trio zich willens nillens moest wringen. Rabin was aan boord als gitarist en niet Howe, dus mocht het subtiele gitaarspel opgeboren worden en kregen we in de plaats de AOR-stadionrock die Rabin ten tijde van de hitperiode van Yes binnensmokkelde. Hold On, Changes en Owner of a Lonely Heart: ze neigden meer naar hair metal dan naar progrock. Die progrock zelf was de andere kant van de spreidstand. De meeste songs waren ruim veertig jaar oud, maar dat deerde niet (buiten Awaken, dat bij momenten saai werd).

Soit, het was mijn vijfde live-ervaring met Yesmuziek en wie weet de laatste, dus toch een moment om te koesteren. Net als het concertmoment een paar dagen later: de zoon voor het eerst laten kennismaken met de AB. Het optreden van Coely bleek de ideale binnenkomer. Wat kan die meid zingen! En rappen! En beatboxen! Voeg daarbij nog wat sterke songs en een ontwapenende meet en greet nadien (gekke bekken selfies trekken met Bram, faut le faire) en de avond kreeg het memorabele gehalte waar ik op gehoopt had.