TVDW 21/02/2016 - Roberta Flack - Suzanne (1973)

Ik dacht lange tijd dat "Tapestry" van Carole King mijn favoriete sunday morning plaat was. Maar verdomd, die "Killing me softly" van Roberta Flack komt de laatste weken wel érg aandringen. Ik had al wel een Greatest Hits van miss Flack in huis, en kocht dit tweede album onlangs, alleen al maar omwille van de mooie hoes. Het is een die-cut piano gatefold cover (ja, ik heb dat moeten opzoeken), wat erop neerkomt dat het niet enkel een uitklapbare hoes, maar dat er zelfs een stuk vleugelpiano afzonderlijk kan loskomen van de front cover. Moeilijk uit te leggen, maar voor vinylheads ziet het er fantastisch uit.

De titelsong, die kennen we natuurlijk allemaal (al dan niet dankzij de versie van de Fugees - een versie die ik altijd maar zo-zo vond). De 'his song' waarnaar de songschrijvers van dienst destijds verwezen in dat lied, dat was er overigens eentje van Don McLean. En Flack was niet de eerste die het nummer opnam; ze blikte er pas een versie van in nadat Marvin Gaye - die Flack de song live hoorde brengen - haar dat had aangeraden. Geen slechte raad, want het nummer kampeerde vijf weken lang op de nummer één positie in Amerika.

Maar de tvdw is dus een andere song van dat "Killing me softly" album, de slotsong met name. Het is, inderdaad, een cover van het Leonard Cohen-nummer. Zij die me wat kennen, zullen een monkellachje niet kunnen onderdrukken. Weinig artiesten zeggen me immers zo weinig - en dan druk ik me nog licht uit - als Leonard Cohen. Natuurlijk, zijn talent als tekstschrijver zou ik niet in twijfel durven te trekken. Maar zijn songs, die zijn me keer op keer te saai. Niet dat deze cover van Flack zo spetterend funky zou zijn - wel integendeel. De zangeres neemt de volle negen minuten haar tijd om haar verhaal te ontspinnen alle ruimte te geven aan de instrumenten, waaronder een strijkersarrangement van Deodato.

TVDW 14/02/2016 - Earth Wind and Fire - On your face (1976)

Changing of the guard. Het moet de eerste keer geweest zijn dat er op vakantie meer muziek geserveerd werd door een van mijn kinderen dan door mezelf. Bram had zijn boom box bij, en bijgevolg werden we te pas en te onpas getrakteerd op 'boenke boenke' muziek van het betere soort. Nu ja, er zat best wel aardig spul bij. Ella Eyre was zo'n zangeresje dat regelmatig uit de boxen schalde. Het mooie kind heeft een merkwaardige cover gemaakt van dat - sowieso al vrij rare - eighties nummertje We don't have to take our clothes off. Een nummertje van Jermaine Stewart was dat, een pipo met a weird haircut die ooit nog wat onduidelijks in de achtergrond had gedaan bij Shalamar. Het was zo'n typisch puriteins pop spul van de hand van Narada Michael Walden, de meest brave man uit het R&B-klasje in de jaren tachtig en de man die onder meer ook het schmaltzy I love your smile voor Shanice schreef. Bram keek dan ook nogal raar op dat wij dat nummer, zij het dan in de oorspronkelijke versie, kenden.

Lang niet straf genoeg voor een tvdw, evenwel. Laat me een lijst opstellen van tien muzikanten die bepalend waren voor mijn muzikale smaak, en Maurice White staat er zeker tussen. De Earth Wind & Fire platen "Raise!" en "Powerlight" waren voor mij de initiatie in disco, funk en soul - de drie muziekgenres die EW&F onder leiding van White zo effortlessly wist te mengen. En het meest plezierige, het ontginnen van de rijke jaren zeventig output van de band, moest toen nog beginnen. Het resultaat: onvergelijkbare toppers als Getaway, Let's Groove, Saturday Night, Shining Star, September... de lijst is eindeloos. After the love has gone: een ballad van 24 karaat. Got to get you into my life: de meest funky Beatles-cover ooit. En natuurlijk Boogie Wonderland: wat een genot blijft het om in dat arrangement te horen hoe alles - blazers, ritmesectie, zanglijnen, backing vocals, strijkers....- in elkaar verweven is. Pure perfectie. Oh ja, dan waren er nog de Phenix Horns (ja - zo geschreven) van de band, die ook het mooie weer maakten bij Genesis en op Phil Collins' eerste soloplaten.

White was door zijn gezondheid al lange tijd op de achtergrond gesukkeld, hij was er ook niet meer bij toen ik eind jaren negentig de groep zag in de AB. Best nog een goed concert was dat, ook al waren de platen zelf zonder de actieve rol van White na pakweg Electric Nation uit 1983 steevast minder en minder. Ik heb sinds het nieuws van het overlijden van White mijn cd's van de groep (een tiental) nog eens bovengehaald, het vinyl afgestoft (niet dat dat laatste nodig was - EWF haalt erg regelmatig de platendraaier) en de iPhone volgepropt. Als tvdw kies ik voor een van de deeper cuts van de groep, een nummer met een heerlijk laidback groove en die typische EW&F smaakmakers. RIP, mister White.

TVDW 07/02/2016 - Field Music - The Noisy Days Are Over (2016)

Beetje vooruitlopen, want skivakantie (dit keer minus de universiteitsdochter, 't is eens iets anders) staat voor de deur. Field Music is een boeiend duo uit Engeland, enkele jaren terug nog genomineerd voor de Mercury Prize (toen won Alt-J). De nieuwe plaat "Commontime" opent geweldig sterk met The Noisy Days Are Over. Een punchy track (ze had niet misstaan op een Talking Heads-plaat als "True Stories") die pas echt openbloeit als de blazers de tweede helft van de song wegkapen. Jammer dat de rest van de plaat niet over de hele lijn overtuigen kan, met sommige nummers die te sterk leunen op een dun ideetje en met andere die pretentieus arty overkomen. Toch: erg lekkere tvdw!

TVDW 31/01/2016 - Bread - Tecolote (1972)

Mooi moment in die geweldige documentaire Soundbreaking: Aimee Mann (- excuseer, tweevoudig tvdw-houder Aimee Mann) die het heeft over de overvloed aan alomtegenwoordige muziek, die er door de digitalisering en streaming is gekomen. En het feit dat ze net daardoor eigenlijk minder eigentijdse dingen oppikt en alsmeer meer teruggrijpt naar oudere muziek. En ze geeft een voorbeeld: Bread.

Ik heb het net zo. Er is nog steeds zoveel goede muziek te vinden voor wie terugschakelt, voor wie in de achteruitkijkspiegel tuurt. Waaronder Bread, ja. Meer nog: de plaat van Bread die in de documentaire opdook, graaide ik een paar maanden terug uit de afprijsbakken. Ik heb 'm de dag na de docu nog eens opgegooid.

Fijn groepje, dat Bread. Akkoord, het wordt al snel in het verdomhoekje van de mellow seventies gegooid - mede dankzij hits als Everything I Own en Guitar Man - maar de tvdw toont ook dat de band af en toe wat steviger uit de hoek kon komen. Oh ja, en Tecolote zou uil betekenen in het Spaans.