TVDW 14/02/2016 - Earth Wind and Fire - On your face (1976)

Changing of the guard. Het moet de eerste keer geweest zijn dat er op vakantie meer muziek geserveerd werd door een van mijn kinderen dan door mezelf. Bram had zijn boom box bij, en bijgevolg werden we te pas en te onpas getrakteerd op 'boenke boenke' muziek van het betere soort. Nu ja, er zat best wel aardig spul bij. Ella Eyre was zo'n zangeresje dat regelmatig uit de boxen schalde. Het mooie kind heeft een merkwaardige cover gemaakt van dat - sowieso al vrij rare - eighties nummertje We don't have to take our clothes off. Een nummertje van Jermaine Stewart was dat, een pipo met a weird haircut die ooit nog wat onduidelijks in de achtergrond had gedaan bij Shalamar. Het was zo'n typisch puriteins pop spul van de hand van Narada Michael Walden, de meest brave man uit het R&B-klasje in de jaren tachtig en de man die onder meer ook het schmaltzy I love your smile voor Shanice schreef. Bram keek dan ook nogal raar op dat wij dat nummer, zij het dan in de oorspronkelijke versie, kenden.

Lang niet straf genoeg voor een tvdw, evenwel. Laat me een lijst opstellen van tien muzikanten die bepalend waren voor mijn muzikale smaak, en Maurice White staat er zeker tussen. De Earth Wind & Fire platen "Raise!" en "Powerlight" waren voor mij de initiatie in disco, funk en soul - de drie muziekgenres die EW&F onder leiding van White zo effortlessly wist te mengen. En het meest plezierige, het ontginnen van de rijke jaren zeventig output van de band, moest toen nog beginnen. Het resultaat: onvergelijkbare toppers als Getaway, Let's Groove, Saturday Night, Shining Star, September... de lijst is eindeloos. After the love has gone: een ballad van 24 karaat. Got to get you into my life: de meest funky Beatles-cover ooit. En natuurlijk Boogie Wonderland: wat een genot blijft het om in dat arrangement te horen hoe alles - blazers, ritmesectie, zanglijnen, backing vocals, strijkers....- in elkaar verweven is. Pure perfectie. Oh ja, dan waren er nog de Phenix Horns (ja - zo geschreven) van de band, die ook het mooie weer maakten bij Genesis en op Phil Collins' eerste soloplaten.

White was door zijn gezondheid al lange tijd op de achtergrond gesukkeld, hij was er ook niet meer bij toen ik eind jaren negentig de groep zag in de AB. Best nog een goed concert was dat, ook al waren de platen zelf zonder de actieve rol van White na pakweg Electric Nation uit 1983 steevast minder en minder. Ik heb sinds het nieuws van het overlijden van White mijn cd's van de groep (een tiental) nog eens bovengehaald, het vinyl afgestoft (niet dat dat laatste nodig was - EWF haalt erg regelmatig de platendraaier) en de iPhone volgepropt. Als tvdw kies ik voor een van de deeper cuts van de groep, een nummer met een heerlijk laidback groove en die typische EW&F smaakmakers. RIP, mister White.