TVDW 16/11/2025 - Alvin Alcon Trio - Jazz Brunch Blues (1976)

 

TVDW 1088. Het is een leuke hoes, een gatefold - dus openklapbaar, met in het midden de recepten voor enkele gerechten. Crab Meat Imperial. Commander's Salad. Crepes Suzette. Gerechten die horen bij het album "New Orleans Jazz Brunch -Soft and Over Easy, by The Alvin Alcorn Trio". 

Alcorn was een routinier uit de jazz scene van de Big Easy, die op een blauwe maandag zelfs een rolletje kreeg in de James Bond-film To Live And Let Die. Het leverde hem de bijnaam the baby-faced killer op. 

Na vijftig jaar internationale jazz-carrière ging Alcon met zijn trio uitbollen in het Commanders Palace, een chique Creools restaurant dat dateert uit 1893 (!) en trouwens nog steeds bestaat. De Jazz Brunch die het trio er serveerde, valt onder een lange traditie in New Orleans. Reeds in de tijd van het interbellum namen de rijkere families een jazz bandje onder de arm, om hun weekenduitstapjes richting het nabijgelegen Lake Pontchartrain op te luisteren. Het staat allemaal te lezen in de liner notes van de plaat, met net erboven drie handtekeningen, waaronder die van Alvin Alcon zelf. Handtekeningen die de papa van mijn muziekvriendje Hans M heel wat decennia terug verzamelde, vermoedelijk na een concert dat de familie M ter plaatse in New Orleans bijwoonde. 

Geen idee of de familie M, eenmaal terug in België, het recept voor Crab Meat Imperial uitprobeerde. Volgende donderdag spelen Hans en ik samen een muziekquiz - always a pleasure - en dan zal ik het hem eens vragen.

TVDW 09/11/2025 - Pommelien Thijs - Cassandra (2025)

TVDW 1087. Het is niet dat ik haar naar Leuven hoéf te brengen, ze kan eigenlijk best ook met de trein. Maar ik doe het graag, ik maak me dan wijs dat het een van de weinige dingen is die ik nog kan doen, voor mijn alsmaar zelfstandig wordende dochter. Dit keer koos zij de muziek, zondagavond, op weg naar de studentenstad. De nieuwste van Pommelien Thijs. Iemand waarvoor ik alleen maar bewondering kan hebben. Hoe ze het gewicht van een rolmodel voor de nieuwe generatie met schijnbaar sprekend gemak op haar frêle schouders draagt, of ook hoe ze zich live ontpopt tot een poppy versie van Blondie: je moet het maar doen. En er zijn de meer dan aardige songs. Ik ken Boomer-genoten die smalend commentaar geven (op het Boomer-medium bij uitstek, Facebook). Over hoe ze niet begrijpen dat zovele fans samentroepen in de A.B. om Thijs te zien. De A.B. dan nog, oh blasfemie! Ik zie het probleem niet. Popmuziek is (ook, en vooral) for now people, en Thijs heeft dat goed begrepen.

We zitten dus in de wagen. De dochter - zo typisch voor haar - kent zowat elk woord en elke melodieuze buiging in elke song. Dat geldt niet alleen voor dit ene album dat we nu aan het beluisteren zijn, maar in het algemeen. Het vermogen waarmee ze in een wip een song kan memoriseren; het heeft me al meermaals versteld doen staan. Telkens een van de liedjes van Pommelien gedaan is, zegt ze: "Dat vond ik een topper", en vraagt ze mijn mening. Als we bijna in Leuven zijn, komt het slotnummer van het album, Cassandra. Achteloos vertelt ze het verhaaltje achter de mythe van Cassandra. Daarna zegt ze opnieuw: "Dat vond ik een topper". Ik merk op dat ze dat na zowat elk nummer gezegd heeft, dat ze best wat kritischer mag zijn. "Als je, net zoals ik op mijn blog, elke week één nummertje uitkiest, welk zou dat dan nu zijn?", vraag ik haar.  

Er komt niet meteen een antwoord. In de plaats daarvan hebben we het over de blog. Ze verbaast er zich over dat ik tot nu toe geen enkele week heb moeten overslaan. "Ook niet als je op vakantie bent, of zo?" Ik leg uit dat zelfs dan mijn tvdw-radertjes werken en dat ik altijd wel iets oppik. Dat ik elke week wel een nummertje heb dat blijft hangen. Soms is een concert de aanleiding. Soms een plaat die ik heb gedraaid. 

Of soms een gesprek dat ik heb, met mijn jongste dochter.

TVDW 02/11/2025 - Hi-Gloss - It's Up To You (1981)

 

TVDW 1086. Als je de voorbije tvdw's (ja, alle 1086) erop naleest, zal je merken dat ik bij vele van de nummers uit de eerste helft van de jaren tachtig het adjectief glossy bovenhaal. Dat vele pop in die tijd die glanzende, gladde sound hadden - alsof er een zilverkleurige, strakke folie rond gewikkeld was - zorgde voor een echte aural pleasure.

Hi-Gloss bracht maar één album uit, en dat album lag afgelopen weekend op me te wachten, achteloos gestapeld op de grond van een van de honderden standjes van de grote rommelmarkt van Madrid. De hoes viel al meteen op: een strak en - daar hebben we dat adjectief alweer - glossy, zwart naakt vrouwenlichaam. En in de liner notes bespeurden we Luther Vandross. Meegraaien dus, voor één euro. 

De grote ster van het album is niet Vandross, maar Giuliano Salerni, een Italiaan die rond zijn twintigste de grote plas overstak om met wat New-Yorkse huurlingen een dijk van een album te maken. De vergelijkingen met die andere Italiaan, Mauro Malavasi, liggen voor die hand. Malavasi bewandelde hetzelfde traject, maar dan met Change (- waarin een jonge Luther Vandross trouwens ook opdook). Salerni slaagt erin om een erg Amerikaanse sound te injecteren bij Hi-Gloss. Het leverde de groep één hitje op, het intussen haast helemaal vergeten You'll Never Know (dat hetzelfde gitaarlickje heeft als Too Hot van Kool & the Gang, maar dit terzijde). Als tvdw kies ik voor het uitgesproken swingende It's Up To You. Luister hoe de song nog voor de 3 minuten de funkmeter de hoogte injaagt.