TVDW 24/08/2025 - Neal Casal - Leaving Traces (1994)

TVDW 1076. Van alle albums waar Bart en ik van hielden of die we samen bespraken, is "Fade Away Diamond Time", het debuut van Neal Casal, vermoedelijk degene die ons het meest verbindt. Ik schoof 'm deze week nog eens in de cd-speler. Het blijft een juweeltje - en vermoedelijk mijn favoriete Americana-plaat.

TVDW 17/08/2025 - Beatles - Blackbird (1968)

 

TVDW 1075. De uitvaartplechtigheid van Bart was zoveel meer dan die omschrijving doet vermoeden. 

Het was geen plechtigheid maar een warme samenkomst, het was geen uitvaart maar een viering van de man en tegelijk een eerbetoon aan zijn liefde voor muziek. Een eerbetoon dat nota bene gebracht werd door zijn vrouw en kinderen. Een ongelooflijk ingrijpende ervaring, ik voelde me erg vereerd om erbij te mogen zijn. 

Over een hoogtepunt praten is in deze context ongepast. Maar Bart's eigen zoon die op die avond de gitaar ter hand neemt en het liedje brengt dat zijn vader destijds altijd op gitaar tokkelde, voor hij de kinderen naar school bracht.... Ik zal het nooit vergeten.

TVDW 10/08/2025 - Julian Lage - Serenade (2024)

 

TVDW 1074. Ik heb vermoedelijk niet al te veel lezers op deze blog, maar met het heengaan van Bart heb ik er alleszins een trouwe minder. Nu, we zullen maar door gaan met de tvdw's. 

De Spotify-lijstjes die we samen maakten, zijn een stille getuige van de liefde voor muziek die ons verbond. Ik heb de lijstjes onlangs gebundeld en gestuurd naar zijn vrouw en kinderen, hopelijk vinden ze er wat troost in. Deze Julian Lage stond alleszins ook bij de suggesties waarmee Bart me wilde verrassen. Ik kende de man niet, al blijkt hij best een grote mijnheer te zijn in de jazz. De song Serenade is een typische Bart-keuze, met die lyrische, 'open' manier van gitaar spelen. Bart hield altijd meer van de evocatieve, spaarzame gitaristen dan van de virtuozen die drieduizend noten per minuut konden aframmelen. 

Eentje voor jou, Bart.

TVDW 03/08/2025 - The Osborne Brothers - Ruby Are You Mad? (1963)

 

TVDW 1073. Na enkele dagen Hanoi zetten we koers naar het Vietnamese platteland. Ik werd er wakker op een idyllische plek, omringd door rijstvelden. Het berichtje op mijn gsm was onwezenlijk, ontnuchterend, onbegrijpelijk: mijn vriend Bart was overleden.

Het is onmogelijk en misschien zelf ongepast om nu op deze blog te schrijven wat Bart voor me betekende, welke raakvlakken we hadden, hoe ik hem leerde kennen. Muzikale raakpunten hadden we ook, en vele. Bart was een uitstekend gitarist die ook vele eigen nummers schreef, waar ik dan onbeschaamd mijn ongefilterde mening mocht over geven. Het zorgde steeds voor fijne gesprekken of briefwisselingen. 

De muzikale herinneringen tussen ons zijn te talrijk om op te sommen; ze gaan van concerten over albums tot specifieke songs - of zelfs mp3'tjes die hij me stuurde van zijn zoon of dochter en diens muzikale uitstapjes. Verder was er de gezamenlijke voorliefde voor Josh Rouse, Neal Casal, Thin Lizzy, Pink Floyd, Tom Robinson, Steve Wynn, Joshua Redman, Brad Mehldau... ik ga ermee stoppen want de lijst is echt eindeloos (en is eigenlijk ook veel te triviaal om hier op te sommen). 

Lijstjes maken, dat deden we trouwens beide ook graag. Jaren geleden stuurden we elkaar elke weekdag een muzikale tip - met argumentatie, vanzelfsprekend, en dat hielden we maandenlang vol. Een goede twee jaar terug startten we opnieuw zoiets op, dit keer een gezamenlijke lijst op Spotify. Het dwangmatig dagelijks posten, dat hadden we inmiddels laten varen. Nu lanceerden we om de beurt een song, gewoon als het ons uitkwam. Soms met een argumentatie via whatsapp, soms ook niet. De whatsapp chat blijft nu verweesd achter, op mijn gsm. Een stille getuige van onze vriendschap; van de manier ook waarop we van muziekjes allerhande hielden en tegelijk geen kans onbenut lieten om wat flauwiteiten heen en weer te gooien. 

De laatste track die Bart suggereerde, een paar dagen voor mijn vertrek naar Vietnam, was Ruby Are You Mad van The Osborne Brothers. Ik ging 'm binnenkort nog wel eens vragen naar het hoe en waarom van deze specifieke keuze. Ik ging 'm nog uitgebreid vertellen over de jazzclub in Hanoi. De foto's die ik stuurde, heeft hij nooit meer gezien. Ik ging nog naar zovele concertjes gaan met hem. Ik ging nog zo vaak kunnen genieten van zijn gulle lach, van zijn onnozele humor, van de soms mild-ironische en relativerende kijk die hij had, zowel op muziek als op het leven. Maar de bladzijde is definitief omgeslagen. Er worden geen nieuwe hoofdstukken meer bijgeschreven, geen muziekjes meer gedeeld.

Bedankt voor je vriendschap, Bart.

TVDW 27/07/2025 - Art Blakey & the Jazz Messengers - Moanin' (1959)

 

TVDW 1072. Drie weken weg, dat wil - net als andere jaren met een langere zomerse reis - zeggen dat drie weken lang de tvdw's liggen te sudderen, tot bij de thuiskomst. Soms is het best een challenge om tijdens die drie weken, ver weg van spotify en platendraaier, tvdw's te distilleren uit de vakantie-evenementen, maar het lukt altijd wel. Al had ik dit keer nooit gedacht te moeten schrijven wat ik nu ga schrijven.

Deze zomer ging de reis richting Vietnam. In de eerste dagen bleef de muzikale input beperkt tot Kenny G, Rowan Keating en Backstreet Boys; muziek waarop de chauffeur en gids die we ter beschikking hadden, blijkbaar gek was. In Hanoi belandden we echter ook in de Binh Minh Jazz Club, waar die avond een knap kwartet speelde. Ik genoot van de set, maakte wat foto's die ik diezelfde avond onder meer nog naar Bart stuurde. Bart is een vriend die ik al zowat dertig jaar ken en waarmee ik onder meer een voorliefde voor jazz deel. Onlangs waren Bart en ik bijvoorbeeld nog gaan kijken naar Jazz Sabbath en naar Alex Koo. 

Toen de (uitstekende) Vietnamese jazz cats plots een van mijn favoriete Blue Note-nummers inzetten, Moanin' van Art Blakey, stond mijn eerste tvdw meteen vast.