TVDW 23/02/2025 - Dream Syndicate - Now I Ride Alone (1986)

 

TVDW 1050. Het gebeurt niet vaak dat de tvdw al op dinsdag vaststaat, ik wacht meestal geduldig tot zondagavond af, ik neem ddan de hele voorbije week in ogenschouw en vel mijn verdict.

Maar deze, daar kan sowieso niets boven.

Ik zag gisteren Steve Wynn aan het werk, in de Djingel Djangel. Ik ben de tel kwijt, maar het was - wilde gok - de 25ste keer dat ik 'm live zag. Het was een echt 'waar is de tijd gebleven' moment, dat concert van gisteren. Wynn was er zonder zijn Dream Syndicate, al was die iconische alt-rock indie whatever band uit de jaren tachtig wel het onderwerp van zijn met songs doorspekte causerie. Wynn bracht verkorte versies ten gehore van Jumpin' Jack Flash en van de allereerste eigen probeerseltjes van songs, waarna een bloemlezing uit de songcataloog van Dream Syndicate volgde, telkens voorafgegaan door grappige, snedig vertelde anekdotes. Over hoe hij wist dat hij nooit gitarist bij Yes of ELP zou worden, maar hoe de Velvet Underground hem een andere weg toonde. Over hoe The Beat, dat Engels ska new wave groepje, aan de grondslag lag van een van zijn songs. Over hoe Alex Chilton en Big Star zo'n belangrijke rol speelde in 's mans leven, als 'die ene groep die jij als muziekliefhebber koestert, ook al - of net omdat - haast niemand anders ze kent'.

Ik sprak Wynn een handvol keer - de man was zelfs de allereerste popartiest die ik ooit interviewde - en het viel me dinsdag op dat hij enkele anekdotes niet vermeldde. Hoe hij bij het allerlaatste concert van de Sex Pistols was (dat met de beroemde 'ever had the feeling you've been cheated' quote van Johnny Rotten), of hoe hij ten tijde van de Dream Syndicate wel eens bedden uit het hotelraam durfde te kieperen. Een wapenfeit waar hij, toen hij het me backstage vertelde in Opwijk, allerminst trots op was. 'No more throwings beds out of windows', kribbelde hij even later op mijn cd hoesje. 

Het concert in de Djingel Djangel deed me terugdenken aan al die gezellige babbels met de man, in een tijd waarin de gitaarrock die Wynn bracht nog een grote(re) rol speelde in mijn leven (en een grotere plaats opeiste in mijn muziekcollectie). Ik moest ook denken aan dat voor mij iconische optreden van Gutterball in Leffingeleure in 1993, hetzelfde jaar van Wynn's derde solo-album "Fluorescent". Zelden blies een concert me zo omver als toen.

Wynn is intussen net 65 geworden. Hij staat er nog steeds, met zijn verwarde haardos en zijn kostuumjasje. Ouder, jazeker - maar dat zijn we intussen, getuige de wijkende haargrenzen en bebrilde, gerimpelde hoofden bij het overwegend mannelijk publiek, allemaal. Bewonderenswaardig, haast ontroerend vind ik het, hoe hij toch nog met zichtbare goesting de Grote Plas oversteekt om hier voor enkele tientallen mensen zijn liedjes te spelen. Inclusief de tvdw, een verrassende keuze, uit het album waarmee ik hem leerde kennen, "Out of the Grey". En inclusief die signature song van hem, waarmee hij de set afsloot: 'The Day Of Wine & Roses". Ook al was het de 25ste keer dat ik het hem live hoorde spelen, het klonk nog altijd even fris. Here's to you, mister Wynn.

TVDW 16/02/2025 - Womack & Womack - Good Man Monologue (1988)

 

TVDW 1049. Het begrip 'favoriete platen' is een raar begrip. Ik heb platen in de kast staan die beslist in die categorie vallen, maar haast nooit meer worden gespeeld. "The Game" van Queen, bijvoorbeeld. Of "Freeze Frame" van the J. Geils Band. "Rock 'n Soul Part 1" van Hall & Oates. En dan zijn er favoriete platen die door de jaren heen zijn blijven groeien, die zich langzamerhand naar voren hebben gewrongen, en die ik als ik zo meteen niet weet wat ik moet beluisteren, zichzelf al snel in the picture brengen. De albums van JJ Cale horen daar bijvoorbeeld bij, en ook "Conscience" van Womack & Womack, een lp waarvan ik overtuigd was dat hij al minstens één tvdw zou hebben opgeleverd, de afgelopen twintig jaar. Niet dus. Wel, bij deze dan. 

In 1988 was R&B redelijk synthestisch en glossy geworden. Zelfs Stevie Wonder (het album "Skeletons") en Earth Wind & Fire ("System of Survival") gingen voor een gladde sound met veel drumpartijen-uit-blik. Het maakt van"Conscience" een beetje een anomalie: Womack & Womack komen met een erg warme, organisch klinkende plaat, vol met gloedvolle, haast ongedwongen aandoende vibes. De tvdw is een prima voorbeeld.

TVDW 09/02/2025 - Lou Rawls - Heartaches (Just When You Think You're Loved) (1979)

 

TVDW 1048. Echt een klasbak, waarvan je nooit genoeg albums kan in huis halen. Vandaar sleepte ik er afgelopen week nog een paar into my crib. 

Die zware, warme stem, die schijnbaar achteloze, wat luie manier van zingen: Rawls is iemand die tegelijk kan croonen en soulvol uit de hoek kan komen. En hij scoort toch maar mooi een tweede tvdw op minder dan een jaar tijd.

TVDW 02/02/2025 - Accolade de New York - Tribulation (1981)

 

TVDW 1047. Ik moest niet lang twijfelen. Alleen die hoes al. Alsof ze een soort van Village People XL uitbeelden. Zo'n raar beeld!

Accolade de New York blijkt een groep uit Haïti, die in 1979 tijdens een tournee kwam aangewaaid in New York en daar meteen besloot te blijven. Zwierige blazerspartijen en een heupwiegend, tropisch ritme: heerlijk plaatje!