TVDW 28/04/2019 - Patrick Cowley - Sea Hunt (1981)

Het start altijd ergens natuurlijk. Voor wat betreft mijn voorliefde voor synth pop startte het, meer nog dan bij Vangelis of Kraftwerk of wie dan ook, bij Patrick Cowley en met zijn debuutplaat "Menergy". Dat Menergy een onvolsneden gay anthem was (Men Energy, weet je wel), ging toen totaal aan me voorbij. Ik hoorde vooral de indrukwekkende, kosmische geluiden die Cowley uit zijn synths toverde. De man zou amper drie full albums maken, op amper twee jaar tijd. Even na het verschijnen van zijn derde plaat - die hij al erg verzwakt en in een rolstoel gezeten, maakte - bezweek de man aan AIDS - een van de eerste AIDS-slachtoffers uit de muziekwereld.

Sindsdien is de mythe Cowley een feit. Pet Shop Boys en New Order zijn naar verluidt grote fans, en naast die drie eigen platen duiken in de krochten van de muziekindustrie andere Cowley-producties op. De I Feel Love versie die hij, aanvankelijk als bootleg, eigenhandig in elkaar bokste, staat intussen genoegzaam bekend als een van de meest iconische remixes uit de popmuziek. Intussen zijn nog andere Cowley-producties postuum uitgebracht, waaronder enkele soundtracks die Cowley voor gay pornofilms schreef. Uit een van die soundtracks puurde ik in 2013 overigens al een tvdw, het donkere Seven Sacred Pools. Amper drie weken geleden scoorde Cowley nog indirect een tvdw - hij zat namelijk in de begeleidingsband van Sylvester.

De claim dat Cowley het Amerikaanse antwoord op Moroder was, is misschien wat overroepen. Niet alle songs op zijn drie albums zijn even sterk (alhoewel dat ook niet gezegd kan worden van de seventies output van Moroder), maar er zijn wel talrijke pareltjes te rapen. Sea Hunt was een tv-serie uit de jaren vijftig, Cowley neemt de oorspronkelijke tune en maakt er een sfeervolle, erg Morodereske (Modoriaanse?) soundscape van. De track komt uit "Megatron Man", Cowley's tweede plaat - en de allereerste die ik, sinds kort, eindelijk op vinyl heb. De zoektocht gaat verder, naar debuut "Menergy" en naar slotstuk "Mind Warp"!

TVDW 21/04/2019 - Beatles - Don't let me down (1969)

De twee weken Suriname hadden ook wat vinyl in petto. Merkwaardig, want ik vond in heel het land - en met name in de (overigens erg vervuilde) hoofdstad Paramaribo - geen enkele vinylzaak. Maar de 79-jarige kranige mevrouw Wekker, die een huis verhuurt aan mijn dochter Elien, zei me wel dat ze met plezier het vinylstapeltje van haar overleden man van onder het stof zou halen. Als ik er iets tussen zat wat me aanstond, moest ik het maar zeggen. Klonk hemels, en ik had al visioenen voor me van hopen Blue Note-platen, of De Witte van de Beatles.

Nou, dat viel nog wel mee. Het was een klein stapeltje met heel wat klassiek, maar ook enkele leuke oude 10-inch plaatjes (van o.a. Edith Piaf en Mahalia Jackson). De (enige echte) topper was Hey Jude, een verzamelaar van de Beatles uit 1973, dus een goede drie jaar na hun split. Het blijkt niet zo'n modale Greatest Hits, wel een compilatie van non-album tracks. Hey Jude zelf is bijvoorbeeld zo'n track die nooit op een full album van de groep belandde.

Don't let me down staat er ook op, en laat dat voor mij nu net een van de meest intrigerende nummers van de Beatles zijn. De reden? Hall & Oates. Ik herinner me een akoestisch optreden op MTV van het duo, waarbij ze tot mijn verbazing ook plots dit nummer coverde. Sindsdien was het zo'n beetje mijn white whale - beslist ook omdat het op geen enkel studio-album te vinden is, het was de b-kant van de single Get Back. Intussen leert google me dat de song intussen ook gecoverd werd door John Mayer, Annie Lennox, Paul Weller, Garbage en zelfs Ryan Paris (Dolce Vita, weet je nog wel wel?). Trust me, die laatste versie wil je niét horen.

TVDW 14/04/2019 - Kater Karma - Queens (2019)

Twee weken in Suriname, dat wil zeggen weinig kans op een tvdw, toch? Zeker de eerste week was het moeilijk, vermits we vijf dagen in een Indianendorp in het Surinaamse Amazonewoud waren - volledig offline en ver weg van enige muziek, of het moet het primitieve deuntje zijn dat twee oudere Indianen ten berde brachten op een soort panfluit en het binnenste van een schildpadschelp.

De tweede week zaten we dichter bij de bewoonde wereld en luisterden we in onze huurauto vaak naar Radio Magic. De zender bracht een best leuke mix van salsa, reggaeton, rap en funk. Naast de hedendaagse spullen doken bijvoorbeeld ook de Bar-Kays, de Commodores, Buckshot LeFonque en zelfs Bruce Hornsby op. Leukste deuntje vond ik nog Queens van Kater Karma, door Radio Magic aangekondigd als een tip voor de top. Kater Karma blijkt een Surinaamse artiest en bij de song hoort een grappig clipje.

TVDW 07/04/2019 - Sylvester - Blackbird (1979)

Even Elien's pc kapen hier in Suriname, om de tvdw's bij te werken. Net voor we vertrokken naar Paramaribo, ontmoetten we Valerie in Antwerpen. Zij is een van mijn Instagram-vriendjes die me vanuit haar charity shop in Bahrain al heel wat vinylplaatjes bezorgde (- en ze is ook erg handig met snit en naad, om kostuumpjes voor mijn Action Men te maken). In haar goodie bag die ze in Antwerpen voor me mee had, zat onder meer "Living Proof", een live-album van Sylvester James Jr., opgenomen in 11 maart 1979 in San Francisco. Het waren de absolute hoogdagen van de disco. Niet vergeten dat amper een paar maanden later, op 12 juli, in Chicago de beruchte Disco Demolition Night plaatsvond, een hallucinant volksvertoon waarbij 50.000 mensen - hoofdzakelijk blanke rockers - besloten om in beste KKK-traditie een gigantische hoop discoplaten te verbranden.

Sylvester zou de disco haters overleven en in de jaren tachtig nog een grote hit scoren toen Patrick Cowley hem onderdak gaf op diens Megatone Label en ze samen Do You Wanna Funk uitbrachten. De twee zouden niet meer lang van hun gezamenlijk succes genieten: Cowley stierf in 1982 op amper 32-jarige leeftijd, Sylvester in '88 op 41-jarige leeftijd.

Op "Living Proof" hoor je Sylvester in optima forma, met een stomende backing band die hem doorheen opvallende covers (van Billie Holiday tot Leon Russell) loodst. Maar de track die me het meest verraste, was toch Sylvester's versie van het iconische Beatles-nummer Blackbird.