TVDW 21/04/2019 - Beatles - Don't let me down (1969)

De twee weken Suriname hadden ook wat vinyl in petto. Merkwaardig, want ik vond in heel het land - en met name in de (overigens erg vervuilde) hoofdstad Paramaribo - geen enkele vinylzaak. Maar de 79-jarige kranige mevrouw Wekker, die een huis verhuurt aan mijn dochter Elien, zei me wel dat ze met plezier het vinylstapeltje van haar overleden man van onder het stof zou halen. Als ik er iets tussen zat wat me aanstond, moest ik het maar zeggen. Klonk hemels, en ik had al visioenen voor me van hopen Blue Note-platen, of De Witte van de Beatles.

Nou, dat viel nog wel mee. Het was een klein stapeltje met heel wat klassiek, maar ook enkele leuke oude 10-inch plaatjes (van o.a. Edith Piaf en Mahalia Jackson). De (enige echte) topper was Hey Jude, een verzamelaar van de Beatles uit 1973, dus een goede drie jaar na hun split. Het blijkt niet zo'n modale Greatest Hits, wel een compilatie van non-album tracks. Hey Jude zelf is bijvoorbeeld zo'n track die nooit op een full album van de groep belandde.

Don't let me down staat er ook op, en laat dat voor mij nu net een van de meest intrigerende nummers van de Beatles zijn. De reden? Hall & Oates. Ik herinner me een akoestisch optreden op MTV van het duo, waarbij ze tot mijn verbazing ook plots dit nummer coverde. Sindsdien was het zo'n beetje mijn white whale - beslist ook omdat het op geen enkel studio-album te vinden is, het was de b-kant van de single Get Back. Intussen leert google me dat de song intussen ook gecoverd werd door John Mayer, Annie Lennox, Paul Weller, Garbage en zelfs Ryan Paris (Dolce Vita, weet je nog wel wel?). Trust me, die laatste versie wil je niét horen.