TVDW 27/01/2019 - Kasey Musgraves - Oh, what a world (2018)

Ik schreef al eerder over mijn (recente) liefde voor de podcast van Slate Magazine. Vorige week belichtte samensteller Chris Molanphy de nominaties van de komende Grammy Awards. Hij stond met name stil bij de nominaties voor Album of the Year en brak een lans voor "Golden Hour", het album van Kasey Musgraves. Hij sprak over de boeiende kruisbestuiving tussen genres, en hoe Musgraves de muren sloopte tussen traditionele country en pop.

"Golden Hour" doet dat inderdaad met verve. Ja, er staat een banjo op, een nummer draagt de titel Space Cowboy en elders namedropt Musgraves zelfs John Wayne. Meer country kan je niet zijn. Maar muzikaal overstijgt de plaat het genre, ten voordele van warme, slimme pop - inclusief zelfs een occasionele vocoder of aanstekelijke discobeat. Een verdienste van producer Daniel Tashian, de man die ook met Josh Rouse al samenwerkte (hij schreef mee aan drie nummers op Rouse's geweldige "Nashville"). "Golden Hour" straalt daarenboven een ongebreideld, troostend optimisme uit, zonder klef of clichématig te zijn. Everything's gonna be alright, klinkt het aan het eind van het mooie slotnummer Rainbow, het mooiste nummer van de plaat, naast de tvdw. "Golden Hour" brak weinig potten in Europa, maar haalde wel mooi overal de eindejaarsljstjes, zelfs bij hoogaangeschreven redacties als Pitchfork, Rolling Stone en PopMatters.

TVDW 20/01/2019 - Toni Childs - Don't Walk Away (1988)

Alweer zo'n vergeten pareltje uit de jaren tachtig, die Toni Childs. Uit haar debuut "Union" haalden twee nummers eind jaren tachtig de radio: het heupwiegende Stop your fussin' en de tvdw. Het is een passionele, gloedvolle plaat die pop mengt met wereldmuziek.

"Union" kreeg een productie mee van David Ricketts, de helft van David + David (ja, dat werd op die manier geschreven). Dat duo had ooit een bescheiden hitje met Swallowed by the Cracks en bestond verder uit David Baerwald, de man die dan weer een soortgelijk half hitje had met Aids & Armageddon. Oh ja, en om deze vervelende blogpost nog wat verder vol te duwen met trivia: David Ricketts had wel wat met debuutplaten van beloftevolle vrouwelijke singer-songwriters. Hij zat immers ook achter de knoppen van Tuesday Night Music Club, de eerste plaat van Sheryl Crow, terwijl Baerwald (bent u er nog?) meeschreef aan de nummers. Toen Tuesday Night Music Club een groot succes bleek, werd er nog een flink robbertje gevochten tussen Baerwald en Crow, omdat die laatste eerst verklaarde het merendeel van de songs zelf te hebben geschreven. Ik weet eigenlijk niet waarom dit er allemaal aan het bijschrijven ben. Luister naar de tvdw van Toni. Of doe dat niet.

TVDW 13/01/2019 - Average White Band & Ben E. King - Fool for you anyway (1977)

Eindelijk kan ik 'm posten, eindelijk heb ik 'm op vinyl ook. De samenwerking tussen de grote soulzanger Ben E. King en de Schotse funkgroep AWB was eenmalig, maar de (weinig origineel getitelde) plaat "Benny And Us" is wel een juweeltje. Toen we twee jaar terug met een paar C-men naar Londen trokken om er ELO te zien, kocht Neef Frank de plaat. De vinyl rip belandde op mijn iPhone en kreeg talloze luisterbeurten. Tussen alle juweeltjes schitterde Fool For You Anyway nog nét iets sterker. Het mooiste is dat het nummer geschreven is door Mick Jones. Juist ja, de gitarist en leider van Foreigner. Het nummer staat zelfs op de debuutplaat van Foreigner, die datzelfde jaar uitkwam. Wat was ik er graag bijgeweest in de studio, toen AWB, Ben en producer Arif Mardin de songkeuze bepaalde. Wie stelde voor om te gaan vissen in de vijver van gespierde classic rock? Waarom kozen ze voor dit nummer? Hoedanook, het resultaat druipt van de soul.

TVDW 06/01/2019 - Bart & the Bedazzled - Halloween by the sea (2018)

Het zal de mensen die me wat kennen niet vreemd in de oren klinken, als ik zeg dat ik gek ben op lijstjes. Zeker als het rond muziek draait. Zo houd ik sinds februari van vorig jaar een lijstje bij met mijn vinyluitgaven. Nu we bijna één jaar verder zijn, blijkt dat ik 479 platen kocht. Ik betaalde er 533 euro voor. Dat maakt 1,1 euro per plaat. Het bevestigt mijn streefdoel om gemiddeld voor een plaat toch niet meer uit te geven dan twee tot drie euro. Voornemen voor het nieuwe jaar eraan koppelen? Wel, dat ik dat gemiddelde niet te veel laten stijgen - ook al wordt het moeilijker en moeilijker om nog goedkoop leuke dingen op de kop te tikken. Als ik nu een platenzaak binnenloop of een vinylbeurs aandoe, stoot ik er overal op albums die aan 5, 10, 20 euro 't stuk verkocht worden - exemplaren die ik zelf aan één tot twee euro aankocht.

Wat dit met de tvdw te maken heeft? Niets. Bart & the Bedazzled is de (wat ridicule) naam van een bandje uit de Amerikaanse westkust, dat de tijden van de melodieuze pop van begin jaren tachtig oproept. Think Style Council, Prefab Sprout, The Colourfield, Lloyd Cole, Aztec Camera, Haircut 100 - dat soort dingen. Vele leuke deuntjes op hun vorig jaar verschenen plaat "Blue Motel", waarvan de tvdw - met die aan Suddenly Last Summer refererende eenzame gitaarlick - het sterkst is. Happy 2019, iedereen!