TVDW 26/10/2025 - Don Armando's Second Avenue Rhumba Band - Deputy Of Love (1979)

 

TVDW 1085. Vorig jaar leverde een citytrip naar Istanbul me twee funky Turkse platen op. De citytrip naar Madrid van de afgelopen dagen zorgde ook voor een bescheiden maar leuke vinyloogst - zij het niet van Spaanse artiesten. Don Armando - een vrij obscuur sujet waarvan zelfs nauwelijks afbeeldingen terug te vinden zijn - was een percussionist uit de NYC disco- en post-disco scene. De 12-inch die het tot tvdw schopt, in een productie van August 'Kid Creole' Darnell, klinkt 100% 1979. 

TVDW 19/10/2025 - Kiss - Shock Me (live version) (1977)

 

TVDW 1084. Het waren blauwe badmintonrackets, ik had ze bovenaan mijn grote kleerkast liggen en als ik een plaat van Kiss opzette, nam ik ze. Om Ace Frehley na te doen. En nadien ook tal van andere gitaristen natuurlijk, van andere groepen. Maar in het begin toch vooral Ace Frehley. 

Die plaat was "Kiss Alive II", het belang ervan in mijn muzikale opvoeding is nauwelijks te overschatten. Vanuit dat dubbelalbum vertrekt een rechtstreekse lijn richting mijn liefde voor all things guitar, wat intussen een erg wijd vertakte joekel van een boom is geworden. 

Ik was twaalf, dertien misschien en de enorme hype rond I Was Made for Loving You en het bijhorende album "Dynasty" maande me aan om ook iets van die groep in huis te halen. Dat "Kiss Alive II" al ruim twee jaar oud was, deed er toen niet toe. De hype maakte ook dat ik me aan het eind van mijn eerste jaar middelbare school op het Vrij Podium tot Kiss-lid liet schminken en samen met drie andere ukjes een playbackshow speelde. We waren alle vier als Kiss verkleed en brachten een repertoire van vier nummers: I Was Made For Loving You natuurlijk en de b-kant van dat singletje, en daarna ook nog Highway to Hell van AC/DC en de b-kant van dàt singletje. Oh en ik trad niet op als Ace Frehley, maar wel als drummer Peter Criss, trommelend achter een installatie die bestond uit wastrommels en grote houten blokken.

Mijn liefde voor de groep bleek al snel tanende. Toen ik eind jaren negentig als Nieuwsblad-recensent de groep eindelijk live kon zien, in Vorst, viel me dat zelfs erg tegen. Maar "Kiss Alive II" symboliseert voor mij nog steeds alles waarvoor Kiss staat. Er is de - voor de ogen van een twaalfjarige - indrukwekkende, rock 'n roll uitademende hoes, met de kenmerkende typografie en de vier al even kenmerkende beschilderde gezichten. Simmons had zelfs namaakbloed uit zijn mond sijpelen, erg cool vond ik dat destijds. Er is de uitstekende live-opname. Doet er niet toe of er nadien nog heel wat overdubs aan te pas kwamen of niet, maar dit is een lillende, opwindende concertregistratie; een beetje in de lijn van wat Queen destijds met "Live Killers" bracht. En er is de prima staalkaart van typische Kiss-songs. Love Gun, I Stole Your Love, Ladies Room, de ballade Beth of het middle of the road, wat naar Neil Diamond neigende Hard Luck Woman... Liedjes van Kiss zijn vaak erg rudimentair, maar highly effective. Ze doen me soms denken aan die van John Fogerty - maar dan natuurlijk met een veel gespierdere sound en ultra macho lyrics. Wat dat laatste betreft: Christine Sixteen, geschreven en gezongen door Gene Simmons die twaalf jaar ouder was dan het onderwerp van de song... 't zou nu toch meer opschudding veroorzaken, kan ik me voorstellen.

De net overleden Ace Frehley, de Spaceman, herdenk ik graag met Shock Me, het nummer waarmee hij het bekendst werd bij de Kiss Army en de eerste song die hij ook zelf zong. Eentje die ik regelmatig ook feilloos wist na te spelen op mijn blauwe badmintonracket.

TVDW 12/10/2025 - Bert Joris Quartet - Signs & Signatures (2007)

 

TVDW 1083. Toevallig twee Belgische jazz-trompetisten na elkaar, al heeft deze tvdw van Bert Joris een meer emotionele lading. Ik had het de voorbije weken al een paar keer over mijn vriend Bart. Nadat hij in augustus overleed, vond zijn familie nog wat concerttickets in de lade. "Of hij misschien van plan was geweest om met mij naar dat concert van Bert Joris te gaan?", vroeg Karen, zijn geliefde, me. "Geen idee", antwoordde ik naar waarheid. Het gebeurde wel meer - en alsmaar vaker - dat we elkaar verrasten met suggesties. Soms een muziekboek, dan weer een voorstel om samen naar deze of gene artiest te gaan. En ja, daar zat ook meer en meer jazz tussen. Over Bert Joris hadden we het (nog) niet gehad; de uitnodiging was misschien wel gepland, maar is er nooit gekomen. Afgelopen week mocht ik samen met Katrien naar De Roma, met de tickets van Bart. De tvdw was een van de hoogtepunten van het concert, waarin mijn vriend nooit ver weg was.

 

TVDW 05/10/2025 - Bord Du Nord - Musette Bobonne (2025)

 

TVDW 1082. In de week dat ik 58 werd (- ik kan nauwelijks geloven dat ik dat getal typ) stond de platendraaier vrijwel stil. Gelukkig was er nog het uitstapje naar het Cultureel Centrum, waar trompettist Sam Vloemans het tweede album van Bord Du Nord voorstelde. Vloemans is een jazz-artiest naar mijn hart, iemand die geen kans onbenut laat om over muurtjes te kijken en het hokjesdenken te overstijgen. 

Dat hoor je zelfs ook bij Bord Du Nord, dat jazzy klinkt maar net zozeer verwijst naar Franse chanson, gypsy folk en licht-klassiek. Vanzelfsprekend nam ik de vinylplaat huiswaarts; een soort van verjaardagscadeautje quoi. Als tvdw kies ik voor Musette Bobonne. Toen ik het hem live hoorde spelen, dacht ik onwillekeurig aan mijn eigen oma's. Ze waren even lieflijk als dit lied. 

TVDW 28/09/2025 - Weezer - Can't Knock The Hustle (2019)

 

TVDW 1081. Een muziekquiz winnen, wil zeggen dat je al eens kan grabbelen in de ton van meer moderne releases; platen die ik normaal niet koop. Weezer, ja, dat leek me natuurlijk wel wat, al kende ik "The Black Album" niet.

Met Weezer heb ik als popliefhebber vaak een dubbel gevoel. Ze hebben een onmiskenbaar nerdy tongue-in-cheek sfeertje rond zich; iets van we-zijn-te-cool-om-bezig-te-zijn-met-coolness. Hun songs zijn vaak bedrieglijk eenvoudig en in de teksten wordt vaak niet meer bezongen dan typisch banale toestanden uit de Amerikaanse westkust. Ze doen me altijd wat denken aan The Cars, nog zo'n overduidelijk Amerikaans fenomeen, met ogenschijnlijk simpele maar catchy songs. Dat laatste woord doet het 'm natuurlijk. Catchy is en blijft het bij Weezer, wat maakt dat je de groep beetje tegen je wil toch goed moet vinden. Of alleszins goedkeurend moet mee knikken als je de tvdw hoort.