TVDW 24/11/2024 - The Clark Sisters - In The Mood (1959)

 

TVDW 1037. Ik blijf het fascinerend vinden, het hele proces van quasi lukraak een album uit de One Euro Bin te redden, eentje dat getuige de vinylkwaliteit dan nog nauwelijks gedraaid blijkt te zin, en dan thuis vast te stellen wat voor heerlijke muziek erop staat. Muziek uit 1959 dan nog, in dit geval. 

The Clark Sisters zijn één van die vocal groups uit het pre-rock 'n roll tijdperk, die net als (bekendste voorbeeld) The Andrew Sisters jazzstandards als basis namen om hun close harmony vocale capriolen te etaleren. Het klinkt allemaal erg braafjes, met attitude heeft dit weinig te maken en met rock al evenmin -  maar het resultaat is zwierig, elegant en charmant. The Clark Sisters hebben niet zo gek veel platen uitgebracht als ik google moet geloven; ik ben blij hun "Swing Again" album in de collectie op te kunnen nemen. Ze laten hun stembanden kronkelen rond standards als Saint Louis Blues March van W.C. Handy (het nummer dat mijn papa zo vaak speelde op piano), Take The A Train, One O'Clock Jump en deze tvdw.

TVDW 17/11/2024 - Kikky Amity - Jungle Fever (1981)

 

TVDW 1036. Ik geef het grif toe: mijn onderscheidend vermogen is redelijk bescheiden, als het op platen aankopen aankomt.Het is ook alsmaar verder aan het afkalven. Ik verklaar me nader. Daar waar ik vroeger mogelijk nog wel wat muurtjes optrok tussen genres - en zei: "dit koop ik wel, dit koop ik niet" - stap ik daar steeds vaker vanaf. Onrechtstreeks gevolg: zo neemt ook mijn collectie 'rare platen' toe. 

Vorige week was een erg goed voorbeeld. Zoals steeds is het bij de kringloopwinkels zaak om op het juiste moment binnen te stappen. Goede vondsten worden er zeldzaam, maar ze zijn er nog. Zo stootte ik in de kringloopbakken op een flinke batch platen van een wel erg exotische herkomst. Albums uit Zaïre, Ivoorkust, Zuid-Afrika... van lokale helden (en bijhorende platenlabels) waarvan we hier in België nog nooit gehoord hebben. Meegraaien die handel - en wel meteen!  

De tvdw zat verscholen in een andere lp die daar lag te blinken, en die mijn gebrek aan onderscheidend vermogen nog verder onderstreept. "Radio Carina 2 Jaar" is een verzamelaar van begin jaren tachtig, waarmee de gelijknamige, mij onbekende vrije radio (uit Sint-Katelijne Waver) haar, juist ja, tweejarig bestaan vierde. Er staan nummers op van charmezangers als Bobby Prins, Jo Dens, Salim Seghers en Juul Kabas - maar ook de intrigerende Kikky Amity met haar al even intrigerende titel Jungle Fever. Neen, geen cover van het Chakachas-nummer, maar een hyper-disco juweeltje dat makkelijk te mixen valt met Kelly Marie of Boney M. Geschreven trouwens, als ik discogs moet geloven, door Chris Peeters (later van de Laatste Show Band), die ook Rockin' In The Streets voor Ruth McKenny pende. En ja, ook dat nummertje staat op "Radio Carina 2 Jaar". Top aankoop!

TVDW 10/11/2024 - Billy Preston - The Bus (1971)

TVDW 1035. Het lijkt niet meer dan normaal om deze week stil te staan bij het heengaan van Q. De platen waarop Quincy Jones zijn magische touch liet gelden, zijn ontelbaar - en vele ervan staan in mijn kast. Over Q zelf en zijn vele kwaliteiten - de manier waarop hij jazz, class en sophistication mengde met zwarte popmuziek - hoef ik het hier niet te hebben. Alles is al gezegd.

Een gouden regel blijft echter dat de tvdw ook rechtstreeks te maken moet hebben met een song die ik de afgelopen week draaide of ergens hoorde. En er belandde geen Quincy op de draaitafel (al blijf ik "The Dude" wel een heerlijke plaat vinden), en al evenmin iets van pakweg Brothers Johnson, Donna Summer, George Benson of Michael Jackson... dus dat werd wat lastig.

Zoals zo vaak bracht het lot - of synchronicity - soelaas. Ik haalde een flinke buit platen binnen bij Toms platenzaakje in Boom, en kijk wat zat er tussen: een album van Billy Preston, met blazers- en strijkersarrangementen van Q.

Fijn om zo even de spotlight te richten op Preston, iemand die meestal (enkel) wordt vernoemd in de geschiedenisboeken van de Beatles. Ten tijde van Let It Be bleek Prestons inbreng meer dan welkom; zijn speelvreugde leverde hem de bijnaam The Fifth Beatle op (en een platencontract bij Apple én een vriendschap met George Harrison). 

Net als bijvoorbeeld Billy Paul en Lou Rawls is dit zo'n artiest die door de jaren heen herleid is tot een voetnoot en tot hier of daar een half hitje dat de tand des tijds doorstond. Volkomen ten onrechte, zo illustreert ook "I Wrote A Simple Song", het album waarop een van Prestons bekendste nummers staat, Outta Space - een funky instrumental die dicht aanleunt bij Machine Gun van de Commodores. Ook de tvdw staat er te blinken, een song die niet verwonderlijk wat black social consciousness bevat in de lyrics (after all, dit was 1971 en Sly Stone stond op dat moment "There's A Riot Goin' On" op te nemen). Een tvdw met, wel ja, sierlijke arrangementen van the Mighty Q.

TVDW 03/11/2024 - Baris Manco & Kurtalan Ekspres - Ne Ola? Yar Ola (1979)

TVDW 1034. Het viel me erg op tijdens de drie weken in Costa Rica, maar ik dacht toen nog dat het een uitzondering was. Maar de afgelopen vier dagen in Istanbul was het al even frappant: in zowat elke koffieshop weerklonken dezelfde soort liedjes. Het zijn steeds bloedeloze, softjazz loungy remakes van eighties synthpop-hits; een beetje in de lijn met wat Nouvelle Vague vroeger al deed. Onvoorstelbaar hoe vaak ze opduiken. Er blijkt nu ook een verklaring voor te zijn, het heeft iets te maken met het gebrek aan Sabam-rechten (of de Costa-Ricaanse dan wel Turkse variant van Sabam) dat eigenaars van koffieshops en tavernes moeten betalen, als ze covers spelen. Geen idee of het waar is, maar het zou alleszins veel verklaren.

Neen, dan veel liever de authentieke Turkse muziek die de eigenaar Mohammed opzette, na een overheerlijke maaltijd in zijn gezellig volks restaurant, ergens in het immens grote Istanbul. Ik polste van wie die funky, psychedelische rock kon zijn, en dat bleek Baris Manco. Shame on me dat ik de man niet kende, want hij is echt wel een icoon in Turkije en ver daar buiten. Tot in België zelf, waar de man blijkt te hebben gestudeerd aan de universiteit en waar hij een hele tijd woonde. Meer nog, zijn twee kinderen dragen de Belgische nationaliteit en in Luik siert zijn geschilderde beeltenis een gigantische muur. 

Dat ik uiteindelijk met twee albums van de man terug het vliegtuig op stapte, hoeft geen betoog.