TVDW 26/11/2017 - The War on Drugs - Pain (2017)

Een muzikaal weekje zonder echte uitschieters. Wel leuk dat neef Frank mijn platendraaier terug aan de praat kreeg, zodat sinds donderdag terug wat vinyl door de boxen kan schallen. Dan maar even kijken wat het eindejaarslijstje zal bevatten. We hebben nog wat weken, maar The War On Drugs zal er natuurlijk ook instaan. Die vorige plaat van hen belandde destijds (twee jaar terug?) op de tweede plaats herinner ik me, na Roddy Frame. De nieuwe, "A Deeper understanding", is al even goed als de voorganger - en had nog geen tvdw opgeleverd, ondanks herhaaldelijke beluisteringen.

Enige minpuntje is dat het verrassingseffect wat weg is en de songs af en toe wat formulematig overkomen. Weer dat voortdenderende ritme en die songstructuur waarin alles aan elkaar gebreid wordt, weer die zuchtende, lichtjes zweverige vocals... Maar 't is geen bijzonder eerlijke kritiek natuurlijk, zovele artiesten houden zich aan hun succesformule. En zolang het resultaat zo mooi is als in Pain, wat mij betreft het hoogtepunt van het album, klagen we niet...

TVDW 19/11/2017 - Carole King - Tapestry (1971)

"Making love, with a Carole King record playing". Chris Rea toonde dat hij zijn Pappenheimers kent toen hij Steel River schreef, die openingstrack op "Shamrock Diaries". King schreef meerdere straffe songs en albums bij mekaar, maar haar hoogtepunt blijft natuurlijk die ene foutloze plaat "Tapestry" die begin jaren zeventig uitkwam. De plaat lag toevallig op de hotelkamer te wachten, toen we afgelopen weekend incheckten in het Sir A'dam, een erg fijn hotel in Amsterdam. In elke kamer hangt een gitaar aan de muur (een echte Gibson dan nog, en dat enkele dagen voor Malcolm Young van AC/DC het leven liet) en staat naast de minibar een platendraaier incl. vijf platen. Dat Carole King er bij was, kwam in het romantisch weekendje - we zijn rond deze tijd 2452545 ziljoen jaar samen - net iets beter uit dan enkele van de andere platen, Bat Out of Hell of London Calling.

TVDW 12/11/2017 - Eagles - Wasted Time (1976/1994)

Ja, hier had eigenlijk een tvdw van Jamiroquai moeten blinken. Maar de man viel wat tegen, afgelopen zaterdag. Ik had heel wat problemen met de opbouw van het concert, de setlist zwalpte tot zelfs aan het eind van obscuur naar hitgevoelig en terug. Jay Kay zelf kwam daarenboven redelijk egocentrisch over, zonder veel interactie met het publiek, zonder voorstelling van de band... Voeg daarbij nog het feit dat enkele van de grootste hits in de kast bleven, en de conclusie was duidelijk. Concertje in mineur.

Dan maar de dag nadien een klassiekertje uit de cd-kast opdiepen. Cd, inderdaad, want de vinylplatendraaiers - Rega en Technics - werden tijdelijk overgesluisd naar neef Frank voor onderhoud. "Hell Freezes Over" is een van mijn favoriete live-albums (- ook al neemt hij een wat rare start, met vier studionummers). De Eagles brengen natuurlijk een Best Of, maar doen dat op een grootse manier. The Last Resort en het uit Henley's solocarrière geplukte New York Minute klinken episch, net als het van een geweldige intro voorziene Hotel California. Maar afgelopen zondag viel vooral Wasted Time op, ook een track uit die millionseller van 1976.

TVDW 05/11/2017 - Girls in Hawaii - Indifference (2017)

Klein weekje Milaan achter de rug met het gezin; wie weet een van de laatste keren dat we met z'n vijven op vakantie gingen. Veel muziekimpulsen waren er niet, of het moet dat drietal vinylplaten zijn, ouwertjes van Nick Lowe, Boz Scaggs en The Bodeans die ik in Milaan op de kop tikte. Maar de tvdw, die drong zich luid en duidelijk op toen we aan het eind van de week, terug in België, op bezoek gingen bij Hannes in Antwerpen. De man heeft een uitstekende muzieksmaak en een fijne vinylcollectie, en vergastte ons onder meer op plaatjes van The Tallest Man on Earth, Beach House, Strand (de Nederlandstalige uitstap van Flying Horseman) en Cigarettes after sex. Maar het beste wat ik hoorde was toch die plaat "Nocturne" van Waalse trots Girls in Hawaii. Vooral toen Indifference voorbijkwam, liet ik de - overigens erg aangename - conversatie onder de aanwezigen een kleine vier minuten lang voor wat ze was. Wat een geweldig nummer.

TVDW 29/10/2017 - Chuck Prophet - Jesus was a social drinker (2017)

Ook al lag het zwaartepunt eens te meer op (oudere) vinyl, toch zijn er nog een kleine tien platen uit 2017 die het tot mijn eindejaarslijstje zullen schoppen. Deze zal er zeker ook bij zijn. Al een tijdje uit, maar nog niet bedacht met een tvdw. Bij deze. Chuck Prophet verstaat de kunst om met de onderkoelde vocal delivery van een Lou Reed en met een voorliefde voor sixties powerpop melodieën tot een eigen geluid te komen - niet zelden met zijn eigen humoristische toets als bonus. An original, die Chuck.