TVDW 04/03/2007 - Lou Reed - Last Great American Whale (1989)
Vorige week hield ik me ondermeer zoet met Hot Rats, die freewheelende plaat van Frank Zappa, en met het herontdekken van de drie albums van New Musik, die wat vergeten voetnoot uit de Britse synthpop van begin jaren tachtig. Maar de tvdw gaat toch maar lekker naar Ome Lou, afgelopen vrijdag 65 geworden. Zoals Frank Vander Linden terecht opmerkte in het gelegenheidsprogramma op de radio, die vrijdagnacht: die van onze generatie leerden Reed aanvankelijk in het meest foute decennium kennen. Begin jaren tachtig bracht hij nu eenmaal weinig opzienbarende dingen uit ("The original Wrapper", anyone?).
Ik durf me verre van een Lou Reed-fan of -kenner noemen. Natuurlijk werd Transformer duchtig geplunderd als stereovoer tijdens fuiven of in de fakbar (meteen de reden waarom ik Vicious, Walk on the wild side of Perfect Day volkomen beu gehoord ben). En natuurlijk heb ik de klassieker Berlin wel wat draaibeurten gegeven, maar eigenlijk is dat so called meesterwerk toch wat te zwaar op de hand voor mij. Niet toevallig vind ik How Do You Think it Feels, een van de weinige uptempo nummers en inclusief blazers, het hoogtepunt van de plaat. Verder hou ik minstens zoveel van de zijwegen die Reed in zijn carrière insloeg: de acte de présence bij onze Belgen van Betty Goes Green, of bij The Smithereens of zelfs bij Simple Minds (de single This is your land, weet je nog wel?). Maar in mijn beperkte kennis van het oeuvre van de rockneuzelaar staat één plaat op eenzame hoogte: New York, uit 1989. Ook niet foutloos, vind ik, want naar het eind staan er enkele draken op, maar driekwart ervan is het echt wel genieten. Genieten van Lou's straatpoëzie, van zijn onverbloemd harde schets van 'zijn' stad en de lokroep naar escapisme van de inwoners (zie Dirty Blvd), van zijn grappige cynisme (aanstaande ouders: luister naar Beginning of a great adventure) en van de prima muzikanten - Mike Rathke, Rob Wasserman en Fred Maher etaleren hun talent zowel in vunzige rock als in meer jazzy varianten. "New York, dat is mijn DNA", zegt Reed in de dvd Rock 'n Roll Heart (uit bij Warner), die ik enkele weken terug bekeek. Goed gezegd, Lou. Ook in de tvdw weet hij het weer treffend te zeggen: een allegorisch verhaal over indianen, maar net zozeer over de verdorven blanke Amerikaan.
"Americans don't care too much for beauty
They'll shit in a river, dump battery acid in a stream
They'll watch dead rats wash up on the beach
And complain if they can't swim."
Nog vele jaren knorren, Lou.
http://www.sendspace.com/file/jfi54e
Labels: Betty Goes Green, Frank Zappa, Lou Reed, Simple Minds, Smithereens
posted by Koop at 12:05 PM
7 Comments:
Ik ben die overexposure in de fakbar nooit te boven gekomen. Zo zijn wel meer grootmeesters voor mij verloren gegaan. Onverantwoord!
ja, die dekselse FakBar heeft meer kwaad dan goed gedaan. Muzikale overexposure, heel wat grijze hersencellen, tenietgedaan door een overexposure aan alcohol.... Sommigen zouden aan die FakBar zelfs een vrouw hebben overgehouden.
ik ben redelijk afgehaakt na zijn ultraslechte optreden paar jaar geleden op dranouter, iets wat hij vorig jaar nog es vlotjes overdeed. Eigenzinning noemen sommigen het, slecht zijn mijn woorden. Zijn ex-compaan john cale kan er op dat gebied ook wel wat van...
uit DS:
Lou Reed start nieuwe Europese tournee in Vorst
belga
Externe links bij dit artikelPersbericht Lou Reed
Lou Reed.com
BRUSSEL - Tijdens een beperkt aantal Europese concerten brengt Lou Reed zijn meesterwerk Berlin uit 1973 integraal, met zijn vaste band, een strijkers- en blaasensemble en het New Londen Children’s Choir. De première van de Europese tournee vindt plaats op maandag 18 juni in Vorst Nationaal in Brussel. Reed brengt Berlin daarna ook nog in Nederland, Duitsland, Engeland en Italië.
Berlin wordt door zowat elke muziekdeskundige bestempeld als Reeds absolute meesterwerk. Toen de zanger er in 1973 mee uitpakte, zorgde dat wel voor behoorlijk wat opschudding bij pers en publiek. Een jaar eerder kwam Reed immers met Transformer, met grote hit Walk On The Wild Side. Door die plaat uit 1972 kreeg Reed stempels als visionair en glamrocker opgekleefd.
In plaats van op dat elan verder te gaan, ging hij op Berlin voor een zeer ambitieus, emotioneel geladen en psychologisch afmattend project. Het donkere conceptalbum vond inspiratie bij driften, gekwelde verslaafden die verliefd zijn, gebroken harten die hun ondergang kennen in de rand van een verdeelde stad. The New York Times beschouwde het album als ,,het strafste en meest originele rockalbum in jaren'' en Rolling Stone kwalificeerde Berlin als ,,The Sgt. Peppers of the 70ies''.
Meer dan dertig jaar later gaat de legendarische plaat een nieuw leven leiden. Reed brengt zijn meesterwerk live en integraal en hij laat zich voor de gelegenheid begeleiden door 30 personen, waaronder zijn vaste band, een strijkersensemble, een blaasensemble en het New Londen Children’s Choir. Eind december kende het project zijn première in St. Annes’s Warehouse in New York City.
Tickets voor het concert in Vorst Nationaal kosten 75 euro, 60 euro en 45 euro (exclusief reserveringskosten) en kunnen vanaf zaterdag 17 maart om 09.00 uur gereserveerd worden via Proximus Goformusic: 0900/260.60 of proximusgoformusic.be.
Shamrock, thx voor de tip maar Lou in Vorst, neen bedankt. Live herinner ik me ook een redelijk overbodig concert op T/W, lang geleden. Daarenboven: heel dat zwaar op de hand zijnde Berlin moeten doorzitten, met strijkers en blazers en de hele battaklan, neen da's wat veel beproeving (voor veel geld dan nog).
niet dat ik plannen had van gaan... die is me ook al eens teveel tegengevallen (zie hoger)
Laten we even de zaken objectief bekijken.
Lou Reed was, zoals u allen weet, de spil van het legendarische Velvet Underground en als dusdanig de uitvinder en godfather van de alternatieve rock. Een beetje respect is dus op zijn plaats.
Ten tweede is het weinig artiesten gegeven om in 3 decennia een meesterwerk af te leveren. Lou heeft het gepresteerd
- in de 60's met The Velvet Underground and Nico (1967)
- in de 70's met Transformer (1972) en Berlin (1973)
- in de 80's met New York (1989)
Als ik zeg weinig artiesten, dan ken ik er nog 3 a 4 andere die dit konden : Bob Dylan, Neil Young, Tom Waits en neem Nick Cave er ook maar bij.
Berlin is inderdaad geen Destiny's Child-achtige muziek, maar is een onbetwist meesterwerk en een klassieker. Als Bachs meesterwerken 250 jaar na datum nog integraal uitgevoerd worden, waarom mag dat dan niet met Berlin ?
Lou Reed heeft - naast de VU klassiekers - wel meer parels geschreven dan Vicious, perfect day of Walk on the wild side. Een kort lijstje :
- Caroline says
- satellite of love
- Coney island baby
En u ??
Wie herinnert zich het magistrale Rock 'n roll animal nog (1975), waar de luchtgitaar is uit voortgesproten ?
Wie herinnert zich de slechte optredens op Dranouter en Werchter nog ? Akkoord, die waren er, maar zie ook Bob Dylan, Nick Cave, ook niet altijd geweldig he.
Lou Reed is wel Chevalier dans l'ordre des arts et des lettres. En u ??
Post a Comment
<< Home