TVDW 24/05/2015 - Van Hunt - ... Puddin' (2015)

Hou ik wel van, van artiesten die moderne soulplaten maken die in elke groef de liefde voor en kennis van veertig jaar zwarte muziek hebben ingebed. Ook zo bij de platen van Van Hunt. Geen grote naam, ik weet het. Bij 's mans debuut werd de loftrompet bovengehaald, was heel de wereld enthousiast en werd de man overgevlogen naar Europa voor concerten en promotie - ook ik mocht 'm in die tijd ook interviewen - maar spoedig nadien ging het verkeerd. Het gekende verhaal van "het momentum en hoe het te missen", met nog wat foute carrièrewendingen er bovenop. Zo tekende Van Hunt bij Blue Note, om er een album op te nemen dat wegens gebrek aan promotiebudget meteen op het schap belandde. Het blijft een jammere zaak, dat zo weinigen de man kennen. Of, zoals ik het ergens op het net las: One of funk music’s great modern mysteries is why the inventive singer, producer and instrumentalist Van Hunt isn’t listed amid names like Kendrick Lamar, Flying Lotus and D’Angelo as artists reinvigorating deep soul, funk and Afro-centricism.

Hij is natuurlijk niet de eerste of enige die als Nieuwe Zwarte Hoop werd binnengehaald. Eric Benet en Rahsaan Patterson maakten bijvoorbeeld ongeveer gelijktijdig even goede platen, maar zijn intussen alweer kopje onder. Soit, nu is Van Hunt terug, met het via crowdfunding opgenomen "The Fun Rises, The Fun Sets". Een plaat die er inderdaad in slaagt om inzake funk, soul en R&B het verleden met het heden te verzoenen. Veel echo's van Curtis Mayfield, Sly & the Family Stone en Prince; wie eigentijdsere vergelijkingspunten wil, denkt aan Blood Orange. Een echt koptelefoonplaatje ook, dat "The Fun Rises...", want Hunt verstopt in elke song wel wat vocale capriolen, geluidseffectjes en muzikale wendingen die pas na enkele beluisteringen duidelijk worden. Als tvdw ga ik voor het krolse, vinnige, geile ... Puddin', dat met zijn staccato gitaarlicks wat doet denken aan de afrofunk van Keziah Jones.