TVDW 08/02/2009 - John Martyn - Cooltide (1991)

Deze week ging er een eigentijds hip spul uitgeroepen worden tot tvdw. Ik heb het immers nogal voor Dream On, die fantastische samenwerking tussen Zweedse DJ Christian Falk en zijn landgenote Robyn. Ook Empire of the Sun, een duo uit Australië, was in de running, vanwege hun Walking on a dream - het beste van Scissor Sister en MGMT, gebundeld in een fijne single.

Maar toen kwam het nieuws van het heengaan, op 60-jarige leeftijd, van John Martyn - en moest alle contemporary stuff wijken. Ik weet het, ook Lux Interior van The Cramps stierf afgelopen week en ook hij werd amper 60 (62 volgens andere bronnen). Maar eerlijk gezegd: met The Cramps heb ik veel minder gehad. "Can your pussy do the dog": in mijn puberjaren vond ik het nog grappig, nu toch al wat minder. En het optreden van The Cramps in de beginjaren van Pukkelpop is ook niet echt blijven hangen.

John Martyn was een man van vele gezichten, die zowel raakvlakken heeft met de gevoelige ballads van James Taylor als met de gesofisticeerde soul van Boz Scaggs, de rauwe blues van Van Morrison en de jazzy zangstijl van Al Jarreau. Hij startte als een van de rijzende sterren in de folk ("Bless the Weather" blijft een mooie luisterplaat) en maakte in de jaren zeventig met de hulp van Steve Winwood en Lee Scratch Perry "One World", een album dat nog steeds vaak in overzichtlijstjes opduikt. In de jaren tachtig evolueerde hij naar een gepolijste jazzpop, met veel fretless bass en wat te vergelijken met Steely Dan, en vanaf de jaren negentig ging hij verder richting experiment, met zowel lange jazzy stukken, samenwerkingen met Sister Bliss (Faithless) of covers van Glorybox (Portishead) tot gevolg.

Martyn is nooit een household naam geworden, maar muzikanten kennen 'm maar al te goed. Paul Weller, Mavin Staples en leden van The Verve werkten nog mee aan Martyns laatste cd "On The Cobbles" van 5 jaar terug. Deze week nog liet Roland in De Morgen optekenen dat Martyns "May you never" gerust mocht gespeeld worden tijdens diens begrafenis. En Axelle Red liep lang rond met het idee een heel album met covers van de man uit te brengen (op haar net verschenen dubbelaar, haar eerste Engelstalige, is er eentje van over gebleven). Door de jaren heen coverden heel wat artiesten werk van Martyn: o.a. Clapton, Morcheeba, Dr. John, Beth Orton, Courtney Pine, Riguelle & Hautekiet, The Black Crowes, David Gray, Beck en Wet Wet Wet. Ironisch gezien zijn het net die laatsten die Martyn toch énige bekendheid gaven, met de hitversie van "Sweet little mystery". Het origineel ervan staat op Grace and Danger uit 1980, een nagenoeg foutloze plaat die bekend staat als een pijnlijk eerlijke, diepgravende echtscheidingsplaat (zoals ook Marvin Gaye er met Here, My Dear eentje maakte).

John Martyn laat een erg rijke cataloog na met meerdere parels. Mijn absolute favoriet eruit is de lange, fantastische jam Cooltide.

http://www.sendspace.com/file/9rqyre