TVDW 12/07/2009 - Chickenfoot - Soap on a rope (2009)
Fijn om terug eens op Cactus te geraken. Voor Michael Franti waren onze verwachtingen eerlijk gezegd niet al te hoog gespannen. Zijn beste platen liggen al een hele tijd achter ons, en omdat el sympatico nu eenmaal geregeld te gast is in België, vreesden we voor wat gewenning. Maar de cynicus in ons werd terechtgewezen: Franti startte in een rotvaart en overspoelde het gewillige publiek al snel met een portie good vibes. Na vijf minuten gooide hij zelfs Billie Jean, inclusief blootvloets uitgevoerde moonwalk, in de set. En Franti was zo slim om enkele klassiekers uit de kast te halen, om het publiek helemaal voor zich te winnen. Zo kreeg Pass the Dutchie van Musical Youth een beurt, al was herbsman Franti zo eerlijk om de oorspronkelijke Jamaicaanse tekst – Pass the coochie (‘geef de joint eens door’) – te zingen. Even later plaatste hij zich in met gitaar in de frontstage ruimte om Tainted Love in te zetten. Spearhead = feestje. Ook Tracy Chapman was slim, door in de setlist regelmatig terug te grijpen naar die songs van die geweldige debuutplaat (21 jaar oud alweer!!), die iedereen wilde horen. Fast Car en Talkin’ bout a revolution zijn echte klassiekers en zelfs als ze braafjes volgens het boekje worden gebracht, levert dat mooie momenten op.
Goed voor een tvdw, dan? Welnee. Tracy had er al eentje te pakken
zie hier:
http://koop05.blogspot.com/2009/01/tvdw-05012009-tracy-chapman-smoke-and.html
(- neen, ik kan zo geen shortcut / hyperlinkachtig ding maken)
Plus: eigenlijk waren er twee recente cd's die me afgelopen week meer plezier bezorgden. De nieuwe van Baaba Maal heeft enkele heerlijke tracks. En dan is er Chickenfoot, de samenwerking tussen gitaargrootheid Joe Satriani, brulboei Sammy Hagar en bassist Michael Anthony (beide met een verleden in Van Halen) en drummer Chad Smith (zie Red Hot Chili Peppers). Van Satriani heb ik zijn laatste soloplaat in huis: niet-naar-te-luisteren, zo'n notenneukerij. Maar bij Chickenfoot komt hij verrassend functioneel voor de dag, met tal van vette, old school hardrock riffs. En zelfs Hagar (ik zit natuurlijk meer in het kamp van DL Roth) maakt een meer dan behoorlijke indruk. Beste track is de tvdw 'Soap on a rope', met een middenstuk waarin Satriani een Tom Morello'ke doet. Geweldig.
http://www.sendspace.com/file/k9rgxa
Labels: Baaba Maal, Chickenfoot, David Lee Roth, Joe Satriani, Michael Franti, Red Hot Chili Peppers, Sammy Hagar, Spearhead, Tracy Chapman, Van Halen
posted by Koop at 10:12 AM
4 Comments:
Ok, here we go :-) Dear Mr Koop, alias JC, alias my dear friend. Vrijdag de 10e juli had ik het genoegen om Koop, diens vrouwtje Katrien (intussen op handen gedragen door mijn drie kids, onder de noemer: een supertoffe meid), en nog een paar vrienden uit het Middelkerkse milieu, te mogen vergezellen op Cactus in Brugge.
Twee jaar geleden, temidden een voor mezelf op zijn zachtst uitgedrukt "hard period", was ik voor het eerst in min of meer hetzeflde gezelschap aanwezig op Cactus in Brugge. Passeerden toen de revue: Buffalo Tom, Tom Mc Rae, Gabriel Rios. Wat me toen direct opviel en me overigens is bijgebleven is het aparte, gezellige karakter van Cactus. Een festival waar je zowaar je kroost kan meebrengen...nooit gezien :-) Ik hield er toen een liefde voor de muziek en sfeer van Gabriel Rios aan over. Rios zag ik een aantal weken later op de Gentse Feesten terug, maar de klank was toen zo abominabel dat het concert en de sfeer errond letterlijk in het water vielen... Maar dit geheel terzijde.
Vrijdag 10 juli 2009 was een avondje om in te kaderen. Ik zag er Michael Franti & Spearhead voor het eerst in mijn leven. Op StuBru hoorde ik de man dikwijls bejubeld, niet in het minst omwille van zijn supersympathieke levenshouding. Het concert in Brugge was wat mij betreft een schot in de roos. Van begin tot einde wist de man mij te bekoren. Een heerlijk grovende band, met de nodige "feelgood" momenten. De vele podiumpresences van het publiek (waaronder een resem kinderen op het einde van het concert) gaven het geheel een apart gevoel. Deze man is één met zijn publiek, en los van de muziek: chapeau ! Een kerel die me ligt. En het optreden vond ikzelf héél gesmaakt. Eentje om niet meer te vergeten.
Tracy Chapman dan... mijn dochter eline, een beginnend gitaarspelertje (self made woman, want geen muziekles, en enkel met een boek in de hand het nodige studiewerk verrichtend, is zij een fan van Tracy én uiteraard haar "Fast Car" ).
Een leuke set, maar ik heb het zoals steeds erg moeilijk met haar monotone nummers. De hits springen er écht wel uit. En gezien deze hits al zo oud zijn (met respect voor onze eigen leeftijden ) is het jammer dat ze nooit meer een spetterend gevolg kon breien aan Fast Car en Revolution...
En nu maak ik een héél grote sprong in het TVDW boek van Koop. Door informatorisch geworstel ben ik genoodzaakt om dit nog eens neer te pennen zij het met even veel plezier als de eerste maal dat ik het hier neerpende.
Toen ik de TVDW las rond The Simple Minds, dan gingen mijn gedachten terug naar een avond in Vorst Nationaal, jaaaren geleden. Simple Minds hadden toen "Street Fighting Years" uitgebracht. Een album dat voor mij het allerlaatste sterke wapenfeit van de band was. Het concert dat ze bij hun aansluitende toernee gaven in Vorst, was magistraal. Hun bezetting was bijzonder sterk en een aantal momenten in het concert zijn voor eeuwig in mijn zieltje gegrifd. Zo bijvoorbeeld de entree van Jim Kerr: hij wandelde het podium op met één arm in de plaaster...nog voor één noot te zngen zei hij: "I did a stupid thing last night, I fall from the stairs and broke my arm" waarmee hij refereerde naar het concert de dag voordien (op Nederlandse bodem n.b.) waarbij hij blijkbaar van het podium donderde na het concert, met de gevolgen vandien... deze intro werd gevolgd door het titel nummer van de CD "Street Fighting Years"... onvergetelijk en voor mij nog steeds één van de beste Minds songs allertijden.
Leuk dus dat Koop de Minds nog even vanonder het stof haalde :-)
Anyway, nog meer van dat en ondergetekende is een gelukkig muziekman :-)
Greetz to you Koop !
Orf Man
De namen Satriani en Hagar doen mij gewoonlijk huiveren, maar dit loopt echt wel lekker. Perfect gemaakte hardrock-kitsch. Ik vraag mij af of die mannen nu zelf lachen met wat ze doen. De titel 'soap on a rope' is in elk geval kanshebber voor beste songtitel van 2009. Als die hen nu maar niet ontglipt.
pardon my ignorance, die Sammy Hagar, is dat de broer van Gary Hagar ?
Dat jij behoorlijk ignorant bent, wist ik al van eerder in de week, toen je filmkennis het liet afweten bij Vanessa Hudgens.
En neen, Sammy is een achterneef van Gary.
Post a Comment
<< Home