TVDW 20/12/2015 - John Grant - You and Him (feat. Amanda Palmer) (2015)

Ik had een tvdw kunnen puren uit zaterdagavond, toen een kleine twintig elfjarigen thuis stonden rond te huppelen in de kelder. Het derde en meteen ook laatste feestje van die orde dat we konden organiseren, want volgend jaar wenkt ook voor Hanne het middelbaar. Het viel me op hoe enthousiast deze bende allerlei muziekjes verwelkomde. En hoe ze nauwgezet hele lappen tekst (al dan niet fonetisch) meebrulde. Uptown Funk, Macklemore en Pharrell's Happy natuurlijk, maar ook Avicii, Calvin Harris en zelfs K3, de Smurfen en AC/DC's Thunderstruck. Ongedwongen genieten, fijn dat dat nog kan.

Maar ik zoek de tvdw toch maar binnen mijn muzikale microcosmos. "Pale Green Ghosts" van John Grant, uit 2013, is en blijft een van mijn favoriete platen van de laatste jaren. Stond toen op vijf in mijn eindejaarlijstje, maar terugkijkend had hij zelfs op twee moeten staan, vlak achter Daft Punk. Wat de plaat zo sterk maakte, duikt nu ook op in de nieuwe "Green Tickles Black Pressure", maar dan in uitvergrote vorm. De uitstapjes richting electro zijn nog een streepje meer freaky, en het melodrama en de bijtende (zelf-)spot in de teksten krijgen een extra laagje. Terwijl vorige plaat uitpakte met geslaagde samenwerkingen met Midlake, GusGus en Sinead O'Connor, komen op de nieuwe o.a. Budgie (drummer van Siouxie & the Banshees), Amanda Palmer (Dresden Dolls) en Tracy Thorn (Everything But The Girl) de songs verrijken. Luister naar de tvdw: een croonende bariton, stevige retro-synths en een almost punky injectie van miss Palmer. Logisch dat ook de nieuwe plaat in mijn eindejaarslijstje staat.

Eindejaarslijstje? Een detail dat àlles zegt: ik kom dit jaar niet eens aan tien. Wat wil zeggen dat ik heel vaak teruggreep naar (oude) vinyl - en dat ik zelfs (ongetwijfeld boeiende) recente platen ongemoeid liet. Dat heeft ook wat te maken met mijn drastisch teruggedrongen looprondes (die de voorbije jaren ideaal waren om nieuw materiaal iphonegewijs te beluisteren). Hoedanook: die soloplaat van Keith Richards of die coverplaat van Ryan Adams, om er maar twee te noemen: ze wachten nog op hun eerste luisterbeurt.

De albums die ik (toch nog) vaak draaide en die ik - om uiteenlopende redenen - goed vond, zijn de volgende (Ik had er al een korte argumentatie voor geschreven op Instagram, lui als ik ben, kopieer ik die gewoon even)

Janet Jackson - Unbreakable. A bit too long for sure, but I loved the crisp, powerful Jam & Lewis production and the diversity in song material. And the vocal resemblance is sometimes almost uncanny: if Michael would've been able to make an album in 2015, it would have sounded a lot like this one.

John Grant - Grey Tickles Black Pressure. As fascinating as his unforgettable 2013 Pale Green Ghosts: a deep voice, melodrama, electro pop and lyrics that bathe in self pity, sarcasm and hilarious observations. Captivating stuff.

Vetiver - Complete Strangers. A most pleasant surprise, this. Dreamlike, non-intrusive, soothing pop. A gently breeze, set to music.

Brandon Flowers - The Desired Effect. A shameless, colourful testimony to the fact that commercial pop is not a dirty word. And far better than the most recent Killers output.

Balthazar - Thin Walls. The best thing that came out of Belgium in 2015. Bold and brash, cocky and confident: arty indierock as it should be.

Mikal Cronin - MCIII. As if the Raconteurs made a new album: melodic guitar power pop with adventurous arrangements.

ELO - Alone in the Universe. A great return to form, even though the album is very conventional and unsurprising. Glad that the Genius called Jeff Lynne gave a new sign of life - and relieved that the result wasn't disappointing.

Grayson Hugh - Back to the Soul. An impressive, unconditional love for real, genuine, soul music is what makes this album such a treat.