TVDW 20/05/2012 - Thomas Dolby - My brain is like a sieve (1988)

En dan bleek het plots achter de rug. Dat ene concert waar je jarenlang naar uitkeek. Niet dat het tegenviel, verre van. Er was zelfs een leuke prélude: ik bemachtigde een van de schaarse zitjes voor de Dolby Talk, een uurtje voor het concert. In een veredelde huiskamer, en voor veertig mensen, bleek de man een begenadigd spreker. Hij gaf ons inzage gaf in zijn woon- en werkomstandigheden en zijn grillige (pop- en business-)carrière en strooide zijlingsanecdotes rond over het opnameproces van "The Flat Earth" in Brussel en over zijn liefde voor Athlete.

Ook tijdens het concert even later bleek Dolby de perfecte charmante gastheer - every inch an Englishman en bij elke song klaar met een grappige inleiding. Zijn setlist plukte telkens een drietal songs uit zijn vijf studioalbums, al vond ik het jammer dat zowel I Scare Myself (enkele weken terug nog regelmatig in de set bij Amerikaanse concerten) als Airwaves en Budapest By Blimp niet gespeeld werden. Mochten dan voor mijn part in de plaats worden geschrapt: The Road to Reno (aanvankelijk geschreven met Belinda Carlisle in gedachten), de Sakamoto-samenwerking Field Work en het vrijblijvende bisnummer Silk Pyjamas. Beste momenten van het optreden zaten vooraan : Commercial Breakup was een opmerkelijke opener, One of our submarines (aanvankelijk geschreven voor de Thompson Twins) klonk super, net als The Flat Earth. Ook Europa & the Pirate Twins, de song waar mijn liefde voor Dolby bij begon, klonk snedig en fris. Leuk dat My Brain is like a sieve, een wat anoniemere song uit Dolby's L.A.-plaat "Aliens Ate My Buick" ook opgepikt werd. Altijd een persoonlijke favoriet geweest, zo losjes in een reggae-groove hangend, met die originele tekst en met dat prachtige coda. Voor de Dolby-fan in mij was het trouwens extra genieten van de straffe muzikanten: Matthew Seligman op bas en Kevin Armstrong op gitaar; twee kerels die er al bij waren op debuut The Golden Age of Wireless (en die, samen met Dolby, David Bowie mochten begeleiden op Live Aid). Aan het eind had de groep trouwens nog een leuk toetje: Brussel kreeg de wereldpremière van Eastern Bloc, een song die Dolby blijkbaar nog nooit live had gespeeld.

Magere Hein bleek intussen niet stil te zitten. Zo legde nummmer twee van de Bee Gees het loodje. De Gibb-broertjes scoren laag op de credibiliteitsmeter, ik weet het, maar hun hoeveelheid hits is echt wel indrukwekkend, en hun songs uit de pre-disco-periode passen mooi tussen die andere twee beroemde B's, Beatles en Beach Boys. Favoriete Bee Gees song? De mijne is Tragedy.

Disco kreeg deze week een nog een grotere klap te verwerken met het heengaan van Donna Summer. Ze was vooral Een Stem - en wat voor één - die een carrière opbouwde bij de gratie van de producers rond haar: Giorgio Moroder, Stock Aitken & Waterman, Quincy Jones. Mijn favoriete Summer-plaat is "She Works Hard for The Money" - een productie van Michael Omartian, de man die in dezelfde periode ook "Another Page" van Christopher Cross onder handen nam. Mijn favoriete song is de geweldige, volledig over-the-top remix van I Feel Love door Patrick Cowley.

En dan was er nog Donald 'Duck' Dunn, de bassist die samen met gitarist Steve Cropper talloze soulklassiekers van een kenmerkende groove voorzag. Niet slecht voor een bleekscheet, om met grootheden als Booker T, Otis Redding en Wilson Pickett te werken.

In de comments niet enkel de tvdw, maar ook een cover van een obscuur Dolby nummer, door voormalig Genesis-gitarist Steve Hackett, en een mooie akoestische cover van Dolby's grootste hit, She Blinded me with science.