TVDW 30/09/2007 - The Tragically Hip - Fly (2007)

Na achttien dagen is mijn rijk uit - morgen stap ik op tram 4, Baby, life's what you make it neuriënd. De voorbij 18 dagen kon ik mijn vrouw nog jennen - dat zij een oude doos van 40 was en ik nog een prille dertiger. Nu voeg ik me ook bij de fortysomethingers. Ach, act your age, not your shoe size, zou ik Prince willen citeren. Al klinkt dat, omgezet in Europese schoenmaten, niet half zo goed.
Veertig jaar worden, ik lig er niet echt van wakker, laat staan dat me een vaag soort van depressiviteit zou overvallen. Maar het vraagt natuurlijk wel voor enige reflectie. Zo maakte ik me de afgelopen dagen wel eens de bedenking dat het up to now nog zo slecht niet was. Er zijn genoeg kerels die de 40 niet halen. Omwille van een banaal verkeersongeval, een dodelijke kanker, noem maar op. Dan mag ik me gelukkig prijzen dat ik, de occasionele littekens op de ziel buiten beschouwing gelaten, het al zover heb gebracht. No dress rehearsal, this is our life: ouders nog in leven, tal van vrienden rond me, en thuis een vrouw en drie kinderen - waarvan er eentje me laatst in de badkamer bekeek en zei: "Je rug ziet er nog heel jong uit"...
Toevallig (alhoewel, toeval...) kreeg ik vandaag te horen dat een goede vriendin onder het mes moest, vanwege de ziekte met de letter K, dus zo evident is het allemaal niet.
De tvdw heeft bij het 40 worden weinig uitstaans. Even speelde ik met de gedachte om "40" van U2 te selecteren, een idee waar ook Shamrockske vrijdag al op alludeerde. Maar dat nummer kreeg deze week geen enkele draaibeurt + het is daarenboven een soort van verlossend gospellied, dus ook tekstueel niet geschikt. Dan toch liever putten uit de cd "World Container", de onwaarschijnlijk sterke terugkeer van The Tragically Hip. Het concert van afgelopen vrijdag, dat ik samen met Shamrockske en mister Eral bezocht, was mogelijk het beste van de pakweg vijf, zes concerten die ik al van de groep zag. Een evenwichtige setlist (alleen It's a good life if you don't weaken had van mij niet gehoeven)en een enorm hecht spelende groep met vooraan zanger Gordon Downie, de rubberen Buster Keaton op muziek gezet. Twee hoogtepunten voor mij: vooraan in de set de overgang van Music @ work naar Grace Too, en achteraan het weergaloze Doors-achtige middenstuk bij At the 100th Meridian. Dat de tvdw weinig te maken heeft met vier decennia Koop, wil niet zeggen dat er geen symboliek te halen valt uit de tekst. Love is to try and die trying, zingt Gordon Downie. Ik spreek 'm niet tegen.

http://www.sendspace.com/file/7kpn3l