TVDW 03/01/2016 - Ryan Adams - Wildest Dreams (2015)

Hij stond helemaal bovenaan de lijst met Albums Die Ik Te Lang Liet Liggen. Dus ja, ik kom rijkelijk laat aandraven met die éne plaat waarover alle popcritici in 2015 de mond vol hadden.

Er valt heel wat over te zeggen, over "1989". Op zijn Instagram postte Ryan Adams een paar weken terug nog een foto van Prince's "Purple Rain", met als commentaar iets als "all day long, all day long". Waarop een slimme IG'er in zijn commentaar de hint gaf "Your next tribute album?" Ik zou het wel zien zitten. Niet dat alles wat Adams aanraakt, meteen in goud verandert. Daarvoor raakt hij ten eerste veel te véél aan, en ten tweede botst zijn muzikale smaak bij de experimentjes vaak alle kanten op. Maar het is altijd wel boeiend, wat deze 'veelzanger' uitbrengt.

Ik had het voordeel om "1989" onbevangen te kunnen beluisteren. Het gelijknamige oorspronkelijke album van Taylor Swift mocht dan al dé popplaat van 2014 zijn (- en de plaat die haar van countrypop richting wereldster katapulteerde); ik moet toen toch even niet hebben opgelet. Ik zou zelfs niet weten welke hitsingles het album baarde. Het maakt dat de Ryan Adams versie van "1989"voor mij als "just another RA-album" klinkt, zonder de connotaties en parallellen waarmee het gros van de muziekliefhebbers en critici het afgelopen jaar volledige thesissen en traktaten vulden.

Over dat laatste: het valt op hoezeer Ryan Adams' uitstapje polariserend werkt. De ene helft haalt het binnen als een absoluut meesterwerk, de andere kraakt het af. Vooral in de VS werden de messen geslepen, klaar om de golden boy van indierock en altcountry neer te sabelen. Sla er de recensies op Pitchfork en Popmatters maar op na. Erg sterk geschreven (zoals steeds), maar ook erg negatief. De mening van Pitchfork kwam neer op: Kijk doorheen het middelmatig uitgevoerde revisionisme en het enige wat overblijft is 'context'. Het verhaaltje rond de muziek dat met andere woorden boeiender is dan de muziek zelf.

Al even interessant om vast te stellen: hoe de Britse pers dan weer uitgesproken 'pro' was. The Telegraph bedacht het album met een maximum score, The Independent toeterde What’s most impressive about Adams’ 1989 is the experienced troubadour’s eye and ear with which he brings out the material’s underlying strengths, finding melancholy currents lurking beneath supposedly upbeat, celebratory songs.

Ik sluit me aan bij de Britse meningen. Adams' plaat is overduidelijk meer dan een gimmick en het is allerminst een sarcastisch rondje "lachen met een popster door een postmoderne twist te geven aan de songs". Dat in de van oorsprong poppy songs nu een weemoedige, meer dramatische toon sluipt, lijkt evident. Maar zelfs los van deze te verwachten stijlbreuk, is het duidelijk dat de man zijn taak ter harte nam. Hij werkte knappe arrangementen uit en brengt songs (- ook al zijn het in oorsprong niet de zijne) die probleemloos naast tracks uit pakweg "29" of "Cold Roses" kunnen liggen.