TVDW 28/10/2018 - Madonna - Drowned World/Substitute for love (1998)

De opdracht? Electronica mengen met emotie. Dat was het uitgangspunt van wat "Ray Of Light" zou worden, het album dat Madonna met de Brit William Orbit maakte. Zovele jaren later blijkt het het allerbeste album uit haar cataloog, vind ik. Madonna bleef nadien weliswaar nog een tijd lang relevant (bv. dankzij haar samenwerking met Mirwais) maar is de laatste jaren jammer genoeg slechts een pijnlijke schim van zichzelf.

Dat ik deze week teruggrijp naar Ray of Light, heeft alles te maken met de podcast Hit Parade van Slate Magazine. Ik heb al bijna alle afleveringen ervan beluisterd: over REM en de Athens scene, over Bon Jovi en hair metal, over George Michael en Elton John, over de opkomst van hiphop, over de manier waarop hitlijsten worden samengesteld etc. Allemaal uitermate boeiend. Deze week was "Veronica Electronica" aan de beurt. Onder die naam schetsten de makers van de podcast een beeld van Madonna, met "Ray of Light" als centraal punt in het verhaal. Ze doen dat steeds aan de hand van de analyse van de hitparade: welke song en stroming sloeg aan in welk jaar, wat voor trends doken op, hoe gingen artiesten om met de wijzigingen? De naam "Veronica Electronica" verwijst naar een nooit uitgebracht remix-album dat Orbit en Madonna in de slipstream van het succes van "Ray of light" wilden lanceren.

Destijds ging bij "Ray of light" misschien teveel aandacht naar Madonna's hele Kabbala Hindu Mystiek gedoe of - althans in België - naar de rechtszaak die een Belgisch componist inspande omdat hij de track Frozen van plagiaat beschuldigde. Los van dat alles blijft het een wonderlijke plaat om terug te horen. Inderdaad omdat het album, zoals ook de podcast onderstreept, erin slaagt om de experimentele electronica van Bjork en Massive Attack als basis te nemen en tegelijk een tegengewicht te bieden aan de agressievere big beats van bijvoorbeeld The Prodigy. En omdat Madonna (voor het eerst?) de hedonistische club bimbo, de cultuur pastiches en de agressieve dominatrix achter zich liet en ontwapenend voor de dag komt, de maskers - of toch vele ervan - opbergend. Luister naar de openingstrack, die ik bij het terughoren van de cd eerder deze week wel meteen als tvdw moest nomineren. Beslist een van mijn all time favorite Madonna tracks.

Om nog even terug te komen op het album en de podcast: ik leerde er tot mijn grote verbazing dat de titeltrack van de plaat een aparte voorgeschiedenis had. Blijkt dat de wortels van dat nummer teruggaan tot 1971, met name tot een song van een Brits folkgroepje dat Curtiss Maldoon heette (en waarin ook Steve Howe, gitarist van Yes, speelde!). Sepheryn heette de song toen, hij staat ook op Spofity - erg interessant om te horen. In feite had producer William Orbit niet deze oorspronkelijke versie van de song mee naar de studio, maar een cover ervan die was opgenomen door een zekere (weinig toonvast zingende) Christine Leach. Ook haar versie is out there (google Christine Leach Zephyr om 'm op soundcloud te horen).