TVDW 14/10/2018 - The Bony King of Nowhere - Whenever we meet again (2018)
Het toont nog maar eens dat je nooit te snel conclusies mag trekken. Vermits zijn groepsnaam ontleend was aan een song van Radiohead - en vermits ik niet bepaald fan ben van die band - had ik nooit aandacht besteed aan deze Gentse band rond Bram Vanparys. Ik ging dus zonder voorkennis of verwachtingen naar het concert in de Botanique, op uitnodiging van Hannes.
Het concert blies me simpelweg van mijn sokken. Geen ijl pretentieus Brits gepingel, maar op uitgesproken Amerikaanse leest geschoeide, wijdse rock. Think War on Drugs, Daniel Lanois, Neil Young en Robbie Robertson (hm, come to think of it: dat zijn allemaal Canadezen...). De dagen nadien was ik op Spotify wel even zoet met het beluisteren van Bony's laatste plaat "Silent Days". Straffe kost, al vond ik het live nog net iets overtuigender, ook al omdat Vanparys een gewéldige drummer mee had, plus daarnaast de frontman van Douglas Firs (een van de alleraardigste belpopontdekkingen van de laatste jaren). Whenever we meet again vond ik het hoogtepunt tijdens het concert, samen met Like Lovers Do (tiens, Lloyd Cole heeft ook een song met die titel).
Labels: Bony King of nowhere, War On Drugs
posted by Koop at 7:11 AM
4 Comments:
https://www.sendspace.com/file/91zoff
Volledig mee eens. Ik heb hem enkele jaren geleden (op de 1e Vosdag) eens live aan het werk gezien met uitsluitend Neil Young repertoire. Als Neil Young liefhebber heb je zelf een idee over hoe een ideaal concert van NY er zou kunnen uitzien. The Bony King speelde toen hét Neil Young concert dat hij zelf nooit heeft gegeven (en bracht me tot tranen).
zoals gezegd: ik kende de man - om tal van foute redenen - dus nog niet. Dus ook zijn repertoire niet. Eén van de nummers die hij live bracht in de Bota ademde zoveel Neil Young uit, dat ik dacht dat hij effectief een NY cover speelde. (wat niet het geval was)
hij heeft echt zijn band nodig. Zijn solovertoning bij Jeff Tweedy was slaapverwekkend.
Post a Comment
<< Home