TVDW 10/01/2016 - Chuck Mangione - Land of Make Believe (live) (1978)

Ik had de tvdw beter gisteren opgeschreven; vandaag is alles overvleugeld door het heengaan van David Bowie.

Zijn heengaan heeft me alleszins meer aangegrepen dan dat van geestes- en leeftijdsgenoot Lou Reed (wiens "Transformer" natuurlijk zo sterk door DB werd beademd). Een onvoorwaardelijk Bowie-kenner kan ik mezelf bezwaarlijk noemen, maar ik heb toch een tiental albums van de man op cd of vinyl. Een bedenking die ik me vandaag maakte en die duidelijk maakt dat Bowie toch een universum op zich is: zijn songs werden zelden op een treffende, straffe manier gecoverd door anderen. En ook al liet hij zich graag inspireren door anderen en moedigde hij kruisbestuivingen aan, toch zijn ook zijn samenwerkingen op plaat eerder zeldzaam. Een duetje met Tina Turner, eentje met Mick Jagger voor Live Aid - en dan natuurlijk nog die eenmalige, magistrale spielerei met Queen, Under Pressure. Eenmalig is niet helemaal juist, Bowie en Queen deden nog een gooi naar een tweede song, door samen de door John Deacon geschreven, uitgebeende funksong Cool Cat op te nemen - maar dat haalde de plaat ("Hot Space") niet. Wel te vinden op youtube, natuurlijk.

Mijn favoriete DB song? Ik twijfel tussen Ashes to Ashes (al was het maar omdat Bowie er mijn geliefde Action Men in namedropt) en Fashion (al was het maar omdat ik dat nummer keer op keer draaide toen ik nog DJ was voor de studentenfuiven in Leuven, way back). En mijn favoriete cover? Geen idee, maar de noot per noot meticuleus gekopieerde cover van datzelfde Ashes to Ashes door Tears for Fears is alleszins wel de moeite om eens te horen.

Over naar de tvdw - waaraan ook wel een anecdote vasthangt, ik gooi 'm maar even in cyberspace. Pakweg twintig jaar geleden nodigde Katriens baas ons uit voor een etentje bij hem thuis. Natuurlijk leuterden we al snel een eind weg over muziek, de man was bijvoorbeeld een grote fan van Frank Zappa. Plots kwam hij aandragen met een plaat van Chuck Mangione. De afkeurende reactie en de smalende blik die ik mocht ontvangen toen ik toegaf nooit van de man te hebben gehoord, zijn me altijd bijgebleven.

Ik dacht eraan terug toen ik vorige week An Evening of Magic - Live At The Hollywood Bowl voor een prikje op de kop kon tikken. De dubbelaar serveert 100 minuten boeiende jazzfunk, met nu eens meer nadruk jazz, dan weer op funk. Mangione zelf bespeelt de flugelhorn (bugel) en wordt niet enkel gesteund door een jazzkwartet maar tevens door een 70-koppig symfonisch orkest. Een fijne kennismaking ("Rijkelijk laat!" - ex-baas van Katrien).