TVDW 08/06/2014 - Joe Jackson - Got the Time (1979)

Ook die originele reportage "Springsteen & I" gezien? Gemonteerd met uitsluitend beeldmateriaal van fans, waaronder velen die in amateuristische filmpjes uitlegden wat The Boss voor hen betekende. Niet dat ik me geroepen voel, maar mocht ik zoiets filmen, zou ik het waarschijnlijk hebben gehad over "Born in the USA". Niet mijn favoriete Springsteen-plaat, ik denk dat dat "Darkness on the Edge of Town" zou zijn, maar wel degene waaraan ik de meest warme herinneringen heb.

Met een handvol vrienden trokken we na de middelbare school samen, en voor  het eerst zonder ouders, op vakantie. Richting Spanje ging het, en we hadden een walkman bij voor onderweg. Springsteens "Born in the USA" zat daarbij. Net als "An Innocent Man" van Billy Joel. En Peter die verderop in mijn straat woonde, had "U2 Live at Red Rocks" en "Look Sharp" van Joe Jackson mee op cassette, zo herinner ik me.

Ik zie ons daar nog staan op het terrasje van ons goedkope appartement, de walkman doorgevend. Moet je hiernaar luisteren! No Surrender van Springsteen. Leave a tender moment alone van Joel, met Toots Thielemans op mondharmonica, Party Girl van U2. En Jackson met dat geweldige debuutalbum van hem, waar ik met stijgende verbazing naar luisterde. Zo vitaal, zo scherp, doorrazend en voorbij in een goed halfuur, gekenmerkt door een grote hoogdringendheid. Songs die moesten gemaakt worden, teksten die moesten uitgespuwd worden. Teksten, waarin geklaagd werd over vervelende achtergrondmuziek in de supermarkten en over roddelkranten. Maar vooral toch waarin de schlemielige hoofdpersoon aan de zijlijn stond te klagen over onbereikbare meisjes. Identificeren met muziek was zelden makkelijker.