TVDW 04/09/2005 - Gorillaz - Dare (2005)

Je kan tegenwoordig haast geen cd-recentie meer lezen of men heeft het over "een mix van allerlei stijlen", of "een cocktail van diverse muziekgenres". Iedereen tracht maar zo - komt nog zo'n modewoord - "eclectisch" mogelijk uit de hoek te komen. De meeste groepen vervallen echter in redelijk steriele stijloefeningen. Oké, we hebben ons funknummer gehad? Laten we dan maar beginnen met onze loungy track, daarna onze crossover-metal song afwerken en dan zullen we onze gelegenheidsrapper bij roepen. O ja, heeft niemand een flard wereldmuziek op overschot? Gorillaz toont hoe het wel moet. Over Gorillaz zouden communicatiestudenten wel een hele thesis schrijven; met name over hun anonieme benadering - geen popartiesten, enkel cartoonfiguren - valt een fijne parallel te maken met de heersende download- en kopieercultuur en de groeiende verzameling pure studioprojecten in dance/techno/downbeat/house, twee trends die ook alsmaar meer zorgen voor gezichtsloze muziek (+ cd-eetjes zonder opdruk, cd-doosjes zonder hoezen, foutief geschreven songtitels... allerlei aspecten waar rechtgeaarde muziekliefhebbers als wij van gruwelen). We dwalen af. Intussen weet iedereen natuurlijk dat de kern van Gorillaz bestaat uit Damon Albarn en hiphopproducer Dan The Automator, twee muziekliefhebbers pur sang die zonder oog- en oorkleppen werken - en dat hoor je ook. Check overigens ook Handsome Boy Modeling School (HBMS), het al even avontuurlijke project van Dan The Automator en collega-hiphopknoppendraaier Prince Paul (zie ook Beastie Boys). Op de HBMS-cd die we thuis hebben, staan De La Soul en Del Da Funkee Homosapien zij aan zij met Roisin Murphy, Sean Lennon, DJ Shadow en Spain - dat zegt genoeg. Toch nog even terug naar TVDW Dare, de tweede single uit Demon Days, featuring Shaun Ryder van de Happy Mondays. De tweede cd van Gorillaz is (opnieuw) een plaat waarop Albarn, the Ray Davies for the now generation, zich vrolijk laat kruisbestuiven door hiphop, dub, drum 'n bass, om het album af te sluiten met een grimmige Beach Boys-pastiche (de Brian Wilson-harmonieën, maar dan met lyrics over crack) en een gospel-outro. We kennen weinig cd's die zo goed de tijdsgeest en de heersende muziektrends weergeven, als de twee Gorillaz-cd's. In tegenstelling tot het muzikale racisme dat er in onze tijd bestond (een achttal decennia geleden, toen de dieren nog spraken en Armand Pien nog leefde) en waarbij je ofwel voor new wave, ofwel voor hardrock, ofwel voor disco moest kiezen, is in 2005 de hokjesmentaliteit helemaal weg. En dat is natuurlijk een goede zaak.