TVDW 19/09/2021 - Iron Maiden - Lost in a Lost World (2021)

 

Ik kan best begrijpen dat buitenstaanders mijn liefde voor Iron Maiden afdoen als gekoketteer, maar niets is minder waar, mijnheer de rechter. Met heavy metal as such heb ik inderdaad niet zo veel, ik vind Metallica en Guns 'n Roses zelfs overschatte groepen. Maar mijn liefde voor Iron Maiden, die gaat helemaal terug tot de tijd dat ik een BASF-cassette beplakte met "Iron Maiden - heavy metal met een punkmentaliteit", de kop van een artikel die ik knipte uit de Joepie. Op die cassette stond "Killers", het tweede album van de band en eentje die ik nog steeds zonder veel nadenken in het twintig platen tellende koffertje pleur, alvorens naar een onbewoond eiland (of on a mission to Mars) te trekken.

Intussen zijn toe aan album nummer 17 - en ik denk dat ik enkel het voorgaande, "The Book of Souls", aan me liet voorbijgaan. Bij het momentele gebrek aan lange autoritten drijven zovele interessante nieuwe releases, die ik normaliter via spotify in de wagen beluister, ongemerkt voorbij. So be it. Voor het nieuwe "Senjitsu" vond ik gelukkig toch nog een geschikte autorit die dienst kon doen als luistersessie. "Senjutsu" is, om een understatement te gebruiken, aan de lange kant, maar heeft wel enkele boeiende momenten en songs in huis. Waarbij tijdens de eerste luisterbeurt Lost in A Lost World er (samen met The Time Machine en The Parchment) bovenuit stak. Episch en meeslepend, met genoeg straffe tempowisselingen, een snedige Adrian Smith  en een poëtisch coda. As the clouds all drift away now / Until we meet again.