TVDW 30/09/2018 - Queen - Ogre Battle (1974)

"De mannen van Kiss hadden geen probleem om me alleen achter te laten met hun vriendinnen, terwijl zij hun Twelve Step Program afwerkten." Een citaat van Desmond Child, terwijl hij het in een podcast heeft over hoe hij als homo een plaats kreeg in de machowereld van rockers als Kiss en Bon Jovi. Child is een Amerikaan van Hongaarse afkomst, hij schreef I Was Made For Loving You voor Kiss, Living on a Prayer voor Bon Jovi, Poison voor Alice Cooper en bouwde zo een carrière uit als songschrijver voor Ricky Martin, Cher en Katy Perry.

Ik ben sinds ik een betalend spotify abonnement heb, in de wagen voortdurend aan het luisteren naar allerlei podcasts over muziek. Die van Desmond Child is deel van een serie die "And The Writer Is..." heet, verder was er nog een interessante BBC podcast waarin Jazzie B van Soul II Soul uitvoerig en bevlogen praatte over zijn belangrijkste invloeden: Curtis Mayfield, George Clinton, Sam Cooke en James Brown. En Slate Magazine heeft enkele boeiende podcasts over de carrière van de BeeGees en over de alt-rock scene uit Athens, Georgia (met REM en B52's). 't Is plezieriger om naar te luisteren dan om op de radio songs te horen die je ofwel te vaak hebt gehoord, ofwel niet goed vindt.

Voornoemde Desmond Child had het ergens in zijn podcast ook over hoe popsterren eigenlijk superhelden zijn. Ze worden zo beschouwd door hun fans - en ze gedragen zich er dan best ook naar, met larger than life performances, outfits, etc. De beste creëren als het ware een persona en houden zich consequent aan de krijtlijnen die zo'n persona/alter ego uittekent. Ik moest aan Child's uitspraak denken toen ik vrijdagavond naar Kinepolis in Antwerpen trok om er "Queen - A Night in Bohemia" te zien, de neerslag van het concert dat de groep op kerstavond 1975 bracht. Ik zag Queen intussen twee keer live, maar het was (vanzelfsprekend) twee keer de versie van de groep met Paul Rodgers als frontman, en minus Roger Deacon op bas. Juist ja: toch niet meteen the real deal. Het dichtst bij het échte Queen kwam ik in de zomer van 1985, toen ik het optreden van de groep (op tv weliswaar) zag tijdens Live Aid. Een kort maar geweldig optreden dat overigens over enkele weken, bij de bioscooprelease van de biopic Bohemian Rhapsody, voor het eerst op vinyl (en andere dragers) uitgebracht wordt.

Om Queen in haar echte glorieperiode, eind 1975, aan het werk te zien - de groep had nauwelijks een maand eerder "A Night at the opera" uitgebracht - was de cinema dus nog niet zo'n slechte plek. Noem het een inhaalbeweging - long overdue. De film (ook uitgebracht als "A Night At the Odeon - Hammersmith 1975") stelde niet teleur. Ik zag een erg verbeten, vurige, haast agressieve versie van de groep, die in versies van White Queen en Liar duidelijk maakte dat niemand klonk zoals hen. Ook Ogre Battle zat er in, een track uit dat fenomenale, grillige, over the top album "Queen II". En de show maakte nog maar eens duidelijk dat met name Freddie Mercury inderdaad een persona was, een superheld die flamboyant, schaamteloos en kleurrijk als een pauw zijn verenpracht ten toon spreidde.