TVDW 10/07/2016 - Bruce Springsteen - No Surrender (1984)
"We learned more from a three minute record / Than we ever learned at school". Een van mijn favoriete songquotes - en zo typisch Springsteen. The Boss was niet minder dan grandioos op afgelopen TW Classic. Mocht iemand zijn geloof in rock 'n roll verliezen, neem hem mee naar een concert van Springsteen. Zoveel toewijding, overgave en pure, oprechte liefde voor muziek straalde de man uit - bij momenten was het echt ontroerend om te zien. En dan de setlist. Het begon al met twee nummers uit wat vermoedelijk mijn favoriete Springsteen-plaat is: "Darkness on the edge of town". Beginnen met Prove It All Night, dan de titeltrack en dan als derde nummer No Surrender, dat geweldige moment uit "Born in the USA". Toen lagen we al uitgeteld op het canvas. En de avond moest nog beginnen. Thunder Road was nog een geweldig moment, maar het emotionele hoogtepunt was ongetwijfeld American Skin (41 shots), dat als een mantra werd herhaald tot echt iedereen op de wei wel wist dat Springsteen, zonder het met zovele woorden te zeggen, verwees naar de schietpartij in Dallas. Alsof het een statement was, breidde hij er meteen Promised Land aan vast. Terreur, maar ook rijzende hoop: typisch Springsteen. Verder: opvallend veel songs uit "Born in the USA" (jammer genoeg ook het wat snerpende Cover Me, maar geen I'm on Fire) en heel wat hartverwarmende interactie met bandleden en publiek.
Oh ja, er waren die dag nog andere artiesten op de wei. Simply Red was beresterk maar weinig verrassend en Lionel Richie kwam dan weer opvallend fake voor de dag, met een redelijk bombastisch spelende band rond zich en met veel trucjes uit Las Vegas. Maar ze werden hoedanook in de schaduw gezet door Springsteen. Een onvergetelijk concert - fijn om het samen met mijn twee neven (en de resp. vrouwen) te kunnen meemaken.
Labels: Bruce Springsteen, Lionel Richie, Simply Red
posted by Koop at 12:13 PM
1 Comments:
Ik had de laaiend enthousiaste recensies deze week al gelezen en kon me wel voor de kop slaan dat ik niet geweest was, ondanks aandringen van een goede vriend en ondanks de wetenschap dat het gegarandeerd een subliem concert zou worden (1. ik heb BS meer dan 20 jaar geleden een 5-tal keer aan het werk gezien, steeds om ter best (behalve die ene en ook laatste keer toen hij de E-street band vaarwel had gezegd en in een vlaag van zinsverbijstering/midlife crisis een andere groep had opgetrommeld) 2. De ronduit verbluffende DVD van het Wembley concert in 2013 van BS + E street band bevestigde dat hij heden ten dage nog niets van zijn zeggings-, slagkracht en credibility heeft verloren.)
Maar het festivalgebeuren, het ‘classic’ concept (dat strijdt met elke vezel in mijn lijf – ik beschouw rock’n roll als iets jong/jeugdig – hoe oud je ook moge zijn – maar je gebruikt toch nooit het woord ‘classic’ in het kader van een R&R- concert… ik kan principieel zijn omwille van een enkel woord) en de voor mij onbegrijpelijke aanwezigheid van L. Richie en Lana Del Rey op dezelfde affiiche als BS zorgde voor het gemakkelijke niet- te- moeten- gaan excuus. Maar ik had dus ongelijk.
‘No surrender’ is sowieso een goede tvdw keuze, ook al had Elvis Costello het er destijds zeer moeilijk mee : dat iemand poneerde dat je meer kon leren van een plaatje dan wat je ooit op school hebt geleerd vond hij ‘heel dom’ , maar Elvis Costello heeft nooit begrepen/willen begrijpen waar het BS om te doen was…
O ja, als je het spijtig vindt dat je ‘I’m on fire’ niet hebt gehoord : het nog steeds bestaande bandje ZIN speelt er regelmatig een niet onverdienstelijke versie van op buurtfeesten her en der, met de ’classic’ attitude die de song vereist. Tourschema op eerste verzoek verkrijgbaar.
Post a Comment
<< Home