TVDW 03/12/2023 - The Who - Call Me Lightning (1968)

 

TVDW 986. We zijn bijna aan duizend tvdw's, en dit is nog maar de eerste voor The Who. Eigenlijk kàn dat niet. Ik heb (nochtans) altijd een flinke boon gehad voor de band. Ik stond als ukkie gefascineerd te kijken naar een live-concert van de band op tv (Rockpalast, WDR). Ergens begin jaren tachtig moet dat geweest zijn. Daltrey, sexy frontman, zwiepend met zijn microfoonsnoer, en Townsend, vervaarlijk molenwiekend terwijl hij de power chords aansloeg. Van legendarische wildeman Keith Moon was toen al geen sprake van, hij had een paar jaar geleden het loodje gelegd.

The Who is een groep met vele gedaanten, wat ik nogmaals vaststelde toen ik deze week een dubbele verzamelaar van hen draaide, die de periode 64-74 bundelt. Op die platen een cover van Heatwave, een bewijs dat er een directe link is tussen The Who en de angry young men van de punkrock (- en met name met The Jam, die in begin ook nummers uit de Motown-stal coverden). Op andere nummers als Substitute hoor je hoe Townsend met zijn prachtige tekst ook duidelijk knipoogt naar Smokey Robinson. Er was ook nog The Who met de branie van de working class heroes, later gekopieerd door Oasis. En The Who die powerpop avant-la-lettre bracht en zo de weg vrijmaakte voor The Smithereens en honderden andere groepjes.

Altijd leuk om op die compilaties de oren te spitsen als de nummers die je (nog) niét kent, voorbijkomen. Zo vond ik Call Me Lighting (Lightening geschreven op mijn Franse persing) wel wat hebben, met die happy-go-lucky samenzang en de korte, opvallende bassolo van Entwistle.