TVDW 13/12/2020 - Freedy Johnston - Responsible (1992)

Knuffelcontact is het woord van het jaar. Een ander mooi woord, dat beslist even dicht bij mijn leefwereld staat, is auxiety. Het is de angst om met je muzieksmaak door de mand te vallen, en het woord verwijst naar het auxkabeltje dat je gsm verbindt met een luidspreker. Mooi woord, al is auxiety me helemaal vreemd. Hoe meer je jezelf als echte muziekliefhebber beschouwt, hoe minder dat te rijmen zou vallen met een angst om anderen teleur te stellen. Zie ook guilty pleasure, maar mijn vriendenkring is inmiddels genoegzaam bekend met mijn grondige hekel aan die term (- en aan degenen die hem gebruiken om hun credibiliteit staande te houden). 

In deze coronatijden dient de liefde voor muziek bij gebrek aan concert of café of vriendensamenkomst op andere manieren worden gedeeld. In Facebookgroepen bijvoorbeeld. Sinds enkele weken ben ik lid van twee van dergelijke groepen - en dat is best leuk. Op zo'n momenten komt de missionaris in mij naar boven: ik wil een zo groot mogelijke groep bekeren tot mijn favorieten en favorietjes. Bij het beoefenen van die nobele taak heb ik evenmin last van auxiety. Nogmaals: ik zou niet weten waarom. In een van de Facebookgroepen krijgen alle leden van de 'oprichter' elke week een opdrachtje, 't is te zeggen: een sleutelwoord of noemer waaronder de inzendingen van de leden mogen vallen. Afgelopen week was dat 'hemellichamen', wat me bij - komt 'ie - Freedy Johnston bracht en bij diens New Sunshine, destijds een half radiohitje. Het mooie is dat door zo'n vrij banale aanleiding als een FB groep je dan plots "Can You Fly?" nog eens beluistert en vijf minuten later luchtgitaarspelend bij het afwaswater staat. Hij had écht wel zijn momenten, die Freedy, en zowel op "Can You Fly" als op "Bad Reputation" en "Never Home" staan prima songs. Luister naar de tvdw, en die treurige gitaar zich doorheen de song weeft, hoe atypisch het refrein pas in het midden komt aanzetten, en hoe Freedy een triest, mooi coda breidt aan het lied.  

Aan het eind van het jaar maak ik, de lijstjesman die ik ben, natuurlijk steeds een persoonlijke best of. Als is die lijst de laatste jaren alsmaar korter geworden. Dit jaar is hij korter dan ooit, en dat heeft alles te maken met corona en de daaropvolgende thuiswerksituatie. Nieuwe releases was bij mij een uitgesproken activiteit tijdens het woonwerkverkeer, op de trein of in de wagen. Dat viel nu weg. Thuiswerk betekende - vraag me niet waarom - plaatjes draaien, en dat staat voor mij de facto gelijk aan teruggrijpen naar de jaren tussen pakweg 1940 en 1990. Mijn lijstje favorieten van 2020 beperkt zich bijgevolg tot amper twee platen, de enige twee die ik echt met aandacht en plezier meervoudig heb beluisterd. De eerste was die van Mildlife. Fantastisch,hoe die Australiërs spacy jazzfunkrock uit hun instrumenten wringen. De tweede is "Folklore" van Taylor Swift. Afgelopen week bracht Swift trouwens een soort van tweelingsplaat uit van die eerste, "Evermore". Ze stelt niet teleur, heeft alweer prachtige tekstuele vondsten, maar ik ben nog maar één luisterbeurt ver en uitschieters noteerde ik niet meteen.

Er staat trouwens een mooi dubbelinterview van Swift en McCartney in Rolling Stone (en overgenomen door Focus Knack). Swift heeft het er over haar liefde voor taal, voor woorden als epiphany en kaleidoscope, en ze omschrijft ook het gevoel dat ze in “Folklore” wou leggen: “Ik heb geprobeerd om een soort niet-beangstigende droefheid aan te boren. Iets als nostalgie en grilligheid, bezonken in onbehagen.” Nu weet ik waarom ik die plaat zo goed vind.