TVDW 04/10/2020 - Prince - Witness 4 The Prosecution (version 2) (1986/2020)

 

"

"What's goin' on" van Marvin Gaye werd een week geleden door Rolling Stone Magazine verkozen tot Greatest Album of All Time. Correctie, het magazine zelf kwam niet met die titel. Het vroeg ruim driehonderd big shots uit de industrie om hun top 50. Werden onder meer door het blad bevraagd: Béyonce, Taylor Swift, Billie Eilish, Adam Clayton en The Edge van U2, Raekwon, Gene Simmons en Stevie Nicks (- ja, ik had die individuele lijstjes wel eens willen zien. 

De Top 500 van Rolling Stone is trouwens een reboot van eerdere edities. In de eerste editie, uit 2003 alweer, stond Sgt. Peppers (nu naar nr. 24) nog op één. Er valt heel wat te zeggen over de lijst. Dat ze door een uitgesproken Amerikaanse bril wordt bekeken, bijvoorbeeld. Hoe anders dan te verklaren dat Nas, Outkast , Dr. Dre, A Tribe Called Quest, Jay-Z, Wu-Tang, B.I.G., Kendrick Lamar, Kanye West en Public Enemy allemaal in de top 50 staan. 

 Ik dacht aan Marvin Gaye’s “What’s Goin’ On” toen ik deze week een hele tijd zoet was met het beluisteren van Sign O The Times en de bijhorende meerdelige podcast die de Prince Estate lanceerde naar aanleiding van de luxueuze re-issue van dat dubbelalbum. “Sign O The Times”, een van mijn vijf eerste cd’s die ik ooit kocht, staat natuurlijk ook in dat lijstje van Rolling Stone. Op nr. 45. Fair enough, al vind ik het erg discutabel dat “Purple Rain” zoveel hoger staat – op nr. 8 zelfs. Pitchfork deed een tijd terug trouwens iets gelijkaardigs: het zette Purple Rain helemaal bovenaan zijn lijst van Beste Albums van de jaren tachtig. Snap ik evenmin. 

Natuurlijk was Purple Rain een groter commercieel succes. En dat de plaat funk en rock (of bij uitbreiding: zwarte en blanke muziek) succesvol wist te mengen, staat ook boven discussie – al deed 1999 dat bijvoorbeeld ook al. Maar inhoudelijk vind ik SOTT veel rijker, veel boeiender en veel relevanter. Om maar iets te zeggen: Purple Rain bevat geen maatschappelijke reflectie die zelfs maar in de buurt komt van de titelsong van het drie jaar nadien volgend album.  

Dat Prince in de mid eighties uiterst productief was - een met alle kracht en geweld uitbarstende vulkaan van creativiteit – is bekend. Wie naar de vele tracks op de re-issue luistert, hoort echter pas goed hoe straf die productiviteit wel was. Wat SOTT in de oorspronkelijke vorm, de dubbelaar die start met de titelsong en eindigt met de liveregistratie It’s gonna be a beautiful night en de slepende ballad Adore, zo intrigerend maakte, was de veelvoud aan stijlen. Dat, en het feit dat die alle kanten uitspringende songs om de een of andere reden toch één geheel vormden. Nu ook de ‘leftovers’ van die plaat uit de kluis zijn gehaald, wordt pas duidelijk hoe moeilijk de uiteindelijke selectie van songs moet geweest zijn. Hoe raar, ook. Waarom haalde het nogal drammerigere It bijvoorbeeld de cut? Waarom werd met Slow Love en Adore gekozen voor twee trage nummers. Ik had er eentje geskipt, ten voordele van de tvdw, een song die op de re-issue te vinden is in twee danig van elkaar afwijkende versies. Een eerste opname toont de song in de gedaante van een beenharde funktrack à la Sly & the Family Stone, een latere opname ligt meer in lijn met de futuristische uitgebeende electrofunk die wel meer te horen viel op SOTT.