TVDW 27/05/2018 - DubXanne - Can't Stand Losing Dub (2008)

White reggae, Reggatta de Blanc, rock met een reggae-injectie (of andersom): daarvoor stond The Police. Ik vond eerlijk gezegd dat ze geen enkele echt perfecte plaat maakte. Ja, vele verwijzen naar hun laatste, Synchronicity, maar zelfs die heeft met dat ergelijke Mother een dikke joekel van een puist. Ghost in The Machine? Wat donker, schreeuwerig en stuurloos. Zenyatta Mondatta? Ook al is het mijn lievelingsplaat: er staat toch wat vulsel op. Idem met "Reggatta de Blanc" en "Outlandos d'Amour", eigenlijk, al zat daar - for better or for worse - nog wat meer rafelige punkrock attitude in.

Bij een Hamburgs reggaegroepje genaamd Okada ontstond in 2006 het idee om de muziek van The Police te ontdoen van de rockinvloeden en de overgebleven reggae verder te duwen richting dub. Het duurde haast twee jaar om de rechten en goedkeuring van Sting & Co. te verkrijgen, maar in 2008 kwam dan toch "Police in Dub" uit. Ook al koop ik normaal gezien geen cd's meer: toen ik 'm zag liggen in de kringloopwinkel, kocht ik hem toch maar meteen (samen met dat geweldige "Mine is Yours" van Cold War Kids, trouwens). 't Is echte dub, dus voor de liefhebbers, maar met het zonnige weer van de voorbije dagen was het leuk om een paar keer loeihard door de car stereo te draaien. De muzikanten van Hamburg lieten zich trouwens op enkele tracks bijstaan door toasters van The Beat, Leftfield en Dreadzone.

PS voor de petite histoire: Andy Summers had er altijd een bloedhekel aan als men de muziek van The Police als 'witte reggae' omschreef. "Witte reggae, dat is UB40." Hij had een punt, natuurlijk.