TVDW 08/07/2018 - Paul Simon - Rene and Georgette Magritte with their dog after the war (1983)

Wat een grote mijnheer, die Paul Simon. De VIP-kaarten vielen me last minute in de schoot dankzij vriend Raf, en wat was ik blij dat ik er mocht bijzijn, tijdens zijn Farewell Concert. Een concert dat danig afweek van wat hij twee jaar geleden in Vorst bracht. Een eigenzinnige set ook, met niet (enkel) de verwachte crowdpleasers zaten maar ook enkele weerbarstige, minder evidente albumtracks.

Nooit gedacht dat ik ooit René and Georgette Magritte... - een van mijn favorieten uit de Simon-cataloog - live zou kunnen horen. Maar de man bracht het, "als een eerbetoon, nu ik toch in het land van de grote surrealist ben". Dat laatste deed uitschijnen dat de song speciaal voor België in de setlist zat, iets wat overigens niet waar was. Simon deed wel het verhaal achter de song uit de doeken. Hoe hij te gast was bij Joan Baez en een kunstboek over Magritte doorbladerde, en stootte op een foto waarvan het fotobijschrift Simon uiteindelijk zo prikkelde dat hij er een songtitel in zag. Waarover die song dan wel zou gaan? Simon redeneerde dat de surrealist best een surrealistische songtekst verdiende, en schreef dus over een imaginaire ontmoeting tussen de schilder en de doo-wop groepjes uit de jeugd van de songschrijver. De live-versie bracht tranen in mijn ogen.

Ik zou het haast vergeten, maar eerder deze week zag ik Elvis Costello in het Rivierenhof. Een concert dat aan betekenis won door de mededeling die enkele dagen later in de pers kwam: Costello zou kanker hebben en heeft de rest van zijn tour moeten afzeggen. Fijn optreden, ook al ben ik niet de grootste Costello-fan. Maar het was genieten van 's mans potige, doorleefde set en zijn vaak lang uitgesponnen versies van de new wave hits van weleer.