TVDW 05/02020 - Maggie MacNeal - White Room (1977)

Er waren best wat namen in de running deze week. Eigenlijk stond REM lang op pole position, ik wou World Leader Pretend nomineren, een van die geweldige tracks op het - voor de rest nogal onevenwichtige - album "Green", het album waarmee ik de band destijds leerde kennen. "Green" belandde voor het eerst op de draaitafel, net als "Graffiti Soul", die plaat van Simple Minds uit hun zogenaamd 'mindere' latere periode. Ik vind het nog altijd een sterke plaat, eentje die destijds al de tvdw Moscow Underground opleverde. De vinylversie ik, samen met o.a. "You Want it Darker" van Cohen, "Stranger to Stranger" van Paul Simon en het net vernoemde "Green", kocht, heeft nog een bonusplaat waarop Simple Minds zich met veel plezier doorheen covers van The Stranglers, Siouxie & the Banshees en The Call werkt. Er waren nog kanshebbers op een tvdw, hoor. Ook "Who's Next" belandde (eindelijk) voor het eerst op de draaitafel - wat een dijk van plaat. Of wat te denken van "Naturally", vermoedelijk de beste plaat van JJ Cale. Of, om het over zwarte muziek te hebben, "Live in Los Angeles" van Maze. Iedereen, ik inclusief, heeft het steeds over Earth Wind & Fire en The Commodores, maar Maze kan zich beslist meten met die groepen en heeft een geheel eigen, erg groovy soulvolle stijl.

Maar neen, het werd dus geen grote naam, maar de eerder bescheiden Hollandse Maggie MacNeal. Iemand die in de jaren zeventig een aantal aanstekelijke pophits scoorde als deel van Mouth & MacNeal. Ik kreeg deze week een hoop 'naakte' platen toegestopt, zijnde zonder hoes. Vele konden na een wasbeurt nog wel verder. Ook Maggie's soloplaat zat er tussen, eentje die ik niet geneigd was meteen te draaien, tot ik in de kleine lettertjes zag dat er een cover van White Room op stond.

Het werd meteen, de grote talenten van hierboven ten spijt, de track die het meeste indruk maakte - en vandaar de tvdw verdiende. Indruk maken, ja, omdat hij zo manifest afwijkt van het origineel. Het nieuwe arrangement heft de beroemde hook van het origineel helemaal op en zet een funky instrumentaal stuk in de plaats - courtesy of Jan Akkerman. En Maggie zelf maakt best een straffe beurt. Opzienbarend en origineel, op zijn minst.