TVDW 15/09/2013 - Walter Wanderley - The Bobo (1967)

Het was maar een onooglijk klein papiertje. Een eerste beschreven vel in een voor de rest leeg notitieboekje. Ik kwam het tegen bij het opruimen en doorsnuisteren van allerlei spullen die van mijn vader zijn geweest. Medailles van toen hij aan veldlopen meedeed, een draaiboek voor een toneelstuk waaraan hij mee had gewerkt, de reispas van zijn huwelijksreis in 1964, het schriftje met alle verslagen die hij neerpende als bondsvoorzitter van de KSA van Kermt. En dus ook dit ene velletje papier waarop hij, in zijn typische, kleine geschrift, de namen van vier albums - met platenlabel en catalogusnummer - had neergepend.

Twee van die vier namen kwamen me bekend voor; Jimmy Smith, de beroemde jazz-organist, en Henry Mancini, de legendarische componist van talloze scores voor film en tv. De andere twee namen op het lijstje intrigeerden me des te meer. "Pops goes the trumpet" van Al Hirt & Boston Pops (uit bij RCA Victor) en "Kee-Ka-Roo" van Walter Wanderley (op jazz-label Verve). Genoeg prikkeling om me de afgelopen week in die platen te verdiepen. Al Hirt blijkt swingende, Booker T-achtige soul te zijn, terwijl Walter Wanderley staat voor iets wat anno 2013 vaak gecatalogeerd wordt onder de trefwoorden bossa nova cocktail lounge exotica.

Geen idee waarom net die vier artiesten neergekribbeld werden, geen van de vier albums bereikte ooit de platenkast van mijn vader. Misschien was er in die weken en maanden, volgend op de release van de lp's, geen geld meer over en ging alles naar de aankleding van een kinderkamer en naar babyspulletjes voor ondergetekende. Zovele jaren na datum wijd ik er alsnog met plezier een tvdw aan. Eentje voor jou, papa.