TVDW 23/02/2025 - Dream Syndicate - Now I Ride Alone (1986)

 

TVDW 1050. Het gebeurt niet vaak dat de tvdw al op dinsdag vaststaat, ik wacht meestal geduldig tot zondagavond af, ik neem ddan de hele voorbije week in ogenschouw en vel mijn verdict.

Maar deze, daar kan sowieso niets boven.

Ik zag gisteren Steve Wynn aan het werk, in de Djingel Djangel. Ik ben de tel kwijt, maar het was - wilde gok - de 25ste keer dat ik 'm live zag. Het was een echt 'waar is de tijd gebleven' moment, dat concert van gisteren. Wynn was er zonder zijn Dream Syndicate, al was die iconische alt-rock indie whatever band uit de jaren tachtig wel het onderwerp van zijn met songs doorspekte causerie. Wynn bracht verkorte versies ten gehore van Jumpin' Jack Flash en van de allereerste eigen probeerseltjes van songs, waarna een bloemlezing uit de songcataloog van Dream Syndicate volgde, telkens voorafgegaan door grappige, snedig vertelde anekdotes. Over hoe hij wist dat hij nooit gitarist bij Yes of ELP zou worden, maar hoe de Velvet Underground hem een andere weg toonde. Over hoe The Beat, dat Engels ska new wave groepje, aan de grondslag lag van een van zijn songs. Over hoe Alex Chilton en Big Star zo'n belangrijke rol speelde in 's mans leven, als 'die ene groep die jij als muziekliefhebber koestert, ook al - of net omdat - haast niemand anders ze kent'.

Ik sprak Wynn een handvol keer - de man was zelfs de allereerste popartiest die ik ooit interviewde - en het viel me dinsdag op dat hij enkele anekdotes niet vermeldde. Hoe hij bij het allerlaatste concert van de Sex Pistols was (dat met de beroemde 'ever had the feeling you've been cheated' quote van Johnny Rotten), of hoe hij ten tijde van de Dream Syndicate wel eens bedden uit het hotelraam durfde te kieperen. Een wapenfeit waar hij, toen hij het me backstage vertelde in Opwijk, allerminst trots op was. 'No more throwings beds out of windows', kribbelde hij even later op mijn cd hoesje. 

Het concert in de Djingel Djangel deed me terugdenken aan al die gezellige babbels met de man, in een tijd waarin de gitaarrock die Wynn bracht nog een grote(re) rol speelde in mijn leven (en een grotere plaats opeiste in mijn muziekcollectie). Ik moest ook denken aan dat voor mij iconische optreden van Gutterball in Leffingeleure in 1993, hetzelfde jaar van Wynn's derde solo-album "Fluorescent". Zelden blies een concert me zo omver als toen.

Wynn is intussen net 65 geworden. Hij staat er nog steeds, met zijn verwarde haardos en zijn kostuumjasje. Ouder, jazeker - maar dat zijn we intussen, getuige de wijkende haargrenzen en bebrilde, gerimpelde hoofden bij het overwegend mannelijk publiek, allemaal. Bewonderenswaardig, haast ontroerend vind ik het, hoe hij toch nog met zichtbare goesting de Grote Plas oversteekt om hier voor enkele tientallen mensen zijn liedjes te spelen. Inclusief de tvdw, een verrassende keuze, uit het album waarmee ik hem leerde kennen, "Out of the Grey". En inclusief die signature song van hem, waarmee hij de set afsloot: 'The Day Of Wine & Roses". Ook al was het de 25ste keer dat ik het hem live hoorde spelen, het klonk nog altijd even fris. Here's to you, mister Wynn.