Sunday, July 31, 2011

TVDW 31/07/2011 - Washed Out - Amor Fati (2011)



Sfeervolle synthpop. Dat is het eigenlijk wat eenmansband Washed Out brengt. Maar anno 2011 is die omschrijving natuurlijk lang niet hip genoeg. Dus heet het tegenwoordig chillwave. Wot evva. Washed Out brengt muziek die op een compilatie makkelijk langs Moby of Thievery Corporation kan aanschuren. Ook meteen een lieveling van de critici: Pitchfork bedacht het debuutalbum Within and Without met een 8.3 en beschrijft het als the soundtrack to a tender, Sunday morning make-out session (...) "Sade but a bit more shy", or "Trip-hop intended for making love rather than fucking". Mij klinkt het een beetje te wollig en traag om de hele plaat (verschenen op het Subpop label) uit te zitten. Maar die ene track, Amor Fati, kon me toch bekoren.

Labels: , ,

Friday, July 29, 2011

TVDW 24/07/2011 - Immaculate Fools - One Minute (1987)



Tien dagen vakantie in Frankrijk verliep volgens het gekende procédé: ipod net voor vertrek volpompen en daarna, met de knop op shuffle, dingen (her-)ontdekken. Dit keer gingen o.a. Hot Chip, Foreign Born, The Shins, Jamiroquai en Lou Reed mee de hort op, samen met twee groepen die al een tijdje net onder de tvdw-radar circelen: Rainbow Arabia (in september op Leffinge Leuren) en die alleraardigste laatste plaat van OMD. De twee eerste albums van The Immaculate Fools vielen ook in de smaak. Een onderschat groepje dat zich ergens tussen Psychedelic Furs en Waterboys in bevond, maar nooit echt doorbrak. Een tvdw is een soort van eerherstel.

Labels: , , , , , , , , ,

Saturday, July 16, 2011

TVDW 17/07/2011 - The Leisure Society - You Could Keep Me Talking (2011)



Hoe herken je een leuke popsong? Als hij op de radio voorbijkomt en je zesjarige dochter meteen begint mee te zingen. Ook ik spitste na afloop de oren, om te weten wie er achter dat vrolijke deuntje zat. Het bleek om The Leisure Society te gaan, een groepje dat toevallig al ter sprake kwam toen ik samen met Zinnerboy Bart en Piet Bata in de Roma naar James Farm ging kijken, zes weken terug. Full-cd "Into the Murky Water" bevat wel meer lekker in het oor glijdende, intelligente pop, met echo's van XTC, Terry Hall en The Divine Comedy.

Labels: , , , ,

Friday, July 08, 2011

TVDW 10/07/2011 - Aaron Neville - Hercules (1973)



In het onwaarschijnlijke geval dat ik me alsnog tot bassist ontpop, wordt dit loopje een van de eerste dat ik zal instuderen. Neville kreeg Hercules cadeau van Allen Toussaint, de maestro van New Orleans funk. De man schreef samen met zijn backing band The Meters een groot deel van de muziekgeschiedenis van The Big Easy, en enkele jaren terug maakte hij nog platen samen met Costello. Hercules is al sinds jaar en dag een van mijn absolute funkfavorieten. Zowel Boz Scaggs en, recentelijk nog, Paul Weller brachten er fijne covers van. Maar het origineel, dat blijft toch ononvertroffen...

Ik plak er, bij wijze van zomertraktatie, nog wat bonus tracks aan. Een versie van het nummer door Boz Scaggs in 1985, live in Budokan - met de geweldige Reggie McBride op bas en the late Carlos Vega op drums. Hercules werd eind jaren tachtig ook enthousiast omarmd door de sample-generatie. Zowel in acid jazz als in rap dook het baslijntje meervoudig op. Ten bewijze: Biz Markie met zijn old school hiphop, en de schromelijk onderschatte Young MC met de memorabele versie van I Come Off (featuring godin N'Dea Davenport). De remix is gemaakt door de Britten die later met M.A.R.R.S (Pump up the volume) zouden scoren. Delicious vinyl!

Labels: , , , , , , , ,

Monday, July 04, 2011

TVDW 03/07/2011 - Yes - Fly from here pt. III - Madman at the screens (2011)



Die van Yes hebben me bij mijn pietje. Ik had gezworen de groep te laten vallen, nadat ze enkele jaren terug de met ademhalingsproblemen kampende Jon Anderson opzijschoof en doodleuk verderging met een Canadees (!) zangertje met de belachelijke naam Benoît David (!!), iemand afkomstig uit een Yes-coverband (!!!). Yes heeft in haar ellenlange carrière meer personeelswissels gehad dan Elisabeth Taylor mannen, maar toch: de haan kraaide drie maal.

Het is een verontwaardiging die behoorlijk selectief en inconsequent is, want hoe graag ik Andersons werk ook hoor (bij Yes, solo of bij Vangelis), "Drama" uit 1980 is toch mijn favoriete plaat van Yes. En laat dat nu net de enige plaat zijn waarop Anderson niet zingt - hij werd samen met keyboardspeler Rick Wakeman vervangen door Horn en Downes, een duo dat het jaar voordien als The Buggles een wereldhit had met Video Killed The Radio Star.... "Drama" was een eenmalig experiment, al zou Horn nog aan boord blijven als producer, wat de band meteen het moment de gloire Owner of a lonely heart (en bijhorend, grotendeels door Trevor Rabin bij elkaar geschreven album "90215") opleverde.

Bon, consequent mocht mijn afkeer voor Yes-Zonder-Anderson al niet zijn, toch vond ik het sneu, om die hansworst genaamd Benoît David de plaats te laten innemen van Jon Anderson, de man die samen met bassist Chris Squire Yes oprichtte eind jaren zestig. Maar... dan hoor je dat de nieuwe Yes (incl. David, zonder Anderson) de studio intrekt met Trevor Horn als producer. En dan verneem je dat Horn meteen schoon schip maakt en Oliver Wakeman (ja, zoon van) buitengooit ten voordele van zijn maatje van The Buggles, keyboardspeler Geoff Downes. Zo heb je de facto een hereniging van de line-up ten tijde van "Drama". En dan blijkt tot slot nog eens dat die nieuwe plaat van Yes "We Can Fly From Here" zal heten, genoemd naar wat intussen was uitgegroeid tot de Heilige Graal voor fans van de groep. We Can Fly... was The Great Lost Song uit de omvangrijke cataloog van Yes. Het was een demo van The Buggles die "Drama" net niet haalde, maar bij de daaropvolgende tour wel eens live gespeeld werd.

Dus: toch maar luisteren. En kijk, ik moet toegeven dat die nieuwe plaat best meevalt. Ik heb er alleszins meer naar geluisterd en er meer plezier aan beleefd dan aan Yes-platen als "Open Your Eyes" of "Magnification". Die Heilige Graal van een song staat er natuurlijk op, ze is uitgewerkt tot een in vijf delen opgesplitst opus van ruim 20 minuten. Critici piepen al dat het meer een Buggles- dan een Yes-plaat is geworden, want naast We Can Fly is er immers nog een tweede track met een verleden als Buggles-demo. Peu importe, het merendeel van de songs stààt er wel, met veel echo's uit voorbije Yes-periodes. Zo lijken sommige passages van We Can Fly inderdaad te verwijzen naar "Drama", lijkt slotsong Into the Storm zelfs weggeplukt uit "Tormato", terwijl Howe als vanouds terug een instrumentaal gitaarriedeltje mag brengen.

Labels: , , , ,